“De Rijdende Ms. Effie”.

Een gesprek met ms. Effie uit Louisiana.

Een levende geschiedenis: de echte.

Met Alan Watt.

 

September 16, 2006

Dialoog copyright van Alan Watt – 16 september 2006. Uitgezonderd muziek en literaire citaten.

 

www.cuttingthroughthematrix.com

www.alanwattsentientsentinel.eu

 

 

 

Effie: Waar zou je graag over willen praten?

 

Alan: Praat maar gewoon over toen je zei dat je jong was. Het verschil begon toen je jong was.

 

Effie: Wel, daar was ik over na aan het denken. Je kon het vanaf verschillende hoeken benaderen over éen was ik aan het nadenken, zoals ik zei, dat het ding, dat het ik altijd veel beknopter uit kon krijgen, het is de continuïteit als je een verhaal niet hoort, een onderwerp niet leest,maar ik dacht na over , laat me eens kijken. Ik ben het woord vergeten. Lokmiddel. In 75 jaar, ging je van regering lokmiddel naar regering slavernij en ik heb sommige daarvan gezien. Je hoefde niet – ik hoef geen verhaal te verzinnen noch hoef ik het te dramatiseren. Het is zit er precies – en alles begon – wel het regende niet – regen komt niet midden op een zonnige dag en dus begon het op de dag toen mijn grootvader, rond de 17de eeuw, toen hij weg moest en zijn lentegewas moest achterlaten en toen moest hij uit gaan werken in zijn oude baan, die van een sleepbootkapitein om stevig geld te verdienen om belasting te betalen. Dat was het begin en gelukkig was mijn grootmoeder sterk genoeg en bereid genoeg om het ploegen af te maken.

 

Alan: Was dat op de Mississipi?

 

Effie:  Nee. Zij leefden ongeveer 50 mijl van hier en ze hadden een plek gekocht en ze waren onafhankelijk. Echt onafhankelijk. En dus was dat de eerste barst in het staartstuk van belastingen.

 

Alan: Waneer was dat?

 

Effie: Uh

 

Alan: Wanneer begon dat toen, denk je?

 

Effie: Wel, ik weet de tijd en alles, het moet rond het einde van de 19de eeuw zijn geweest want tenslotte zijn ze daar naartoe verhuisd en de kinderen waren klein want ze hadden, net zoals iedereen, ze hadden een grote familie en jongens. Het moet ongeveer 30 of 40 mijl van waar ik nu ben geweest zijn, ik zou zeggen. Toen moest mijn vader personele belasting betalen voordat hij kon stemmen.

 

Alan: Een personele belasting.

 

Effie: Hoe zou jij het noemen? De wet kwam er aan. Geen vervangmiddel voor de wetten die de dingen in beweging brachten en dus zo rond die tijd – rond mijn tijd was toen ze de Grote Depressie naar uit de kast haalden en de grote, hoe zou jij hem noemen, de Rattenvanger, Franklin en Eleonor Roosevelt. Ik bedoel Roosevelt.

 

Alan: Een man van wonderen, hè?

 

Effie: Ja, de Rattenvanger en toen was het echt onzeker. Ze waren met die overgang van onafhankelijk landleven naar een gehuurd huis begonnen en in de stad werken en dus werden ze met hun broeken naar beneden betrapt, zo gezegd en toen zag je hoe dingen gebeurden. Hij begon hen met geld te kopen.

 

Alan: Hun eigen geld, ja. Wel, eerst slaan ze de banken neer en dan komen ze  met deze illusies.

 

Effie: Een van deze toevalligheden, dat al die – ze waren niet zo brutaal om de statenrechten af te nemen, lieten het oogluikend toe waar ze alle gouverneurs kregen, iedere gouverneur. Ze moesten compleet zijn, om hen toe te staan de banken te sluiten. Hij had die macht niet en hij had niet de moed het te doen maar hij had een controleur.

 

Alan: Ja, en het is ook tamelijk vanzelfsprekend, voor iedereen die geschiedenis heeft bestudeerd

dat hij niet zomaar introk en het plan opzette toen hij z’n gang ging. Het was een massief, uitgeslepen plan – een agenda die plotseling in beweging kwam.

 

Effie: Wel, ik heb gelezen en ik kan zien, híj had zelfs niet al die plannen kunnen voorstellen in de eerste honderd dagen en er wordt gezegd dat, tussen de tijd toen hij beëdigd werd – tot president uitgeroepen, verbleef hij op de Hudson Valley Home en kwamen auto’s af en aan en het was de drukste plaats die je ooit had gezien dus kun je voorstellen wat er aan de hand was met de voltooiing van de plannen en toen, zoals ik zei, namen ze het goud van de mensen af.

 

Alan: Ja .Ze maakten een wet.

 

Effie: Ja. En dat was dat., Vanaf toen waren de mensen bereid en betoverd. Ik weet niet op welke manier ik dit anders moet zeggen. Maar in ieder geval, een ding wat ik graag wil zeggen dat heel veel indruk op mij heeft gemaakt toen ik het eerste jaar of het tweede ik naar school ging. Wij liepen – mijn oudste zus en ik moesten ongeveer anderhalve mijl naar school lopen maar we moesten waden, we moesten onze schoenen uit doen om door de kreek te waden en er was iemand anders. Het water stond hoog, maar in ieder geval je kunt je voorstellen hoe – en weet je, ik kan het niet begrijpen, Alan. Mijn moeder vertelde me dat het in de jaren 1920 koud werd. Ik praat niet over de kou in het noorden. Ik praat over de zuidelijke kou. Het bleef koud, zei ze, de hele winter en dus was het koud. Ik bedoel die bittere damp, koude wind en dus hadden we een plek op school, en het was net een verbeterde weg. Het was een vuile weg. Net verbeterd. Je weet wat ik bedoel en daar was die gekleurde man. Hij nodigde ons in zijn huis uit om onze voeten en onszelf op te warmen en hij was bedachtzaam genoeg om naar de schoolbus uit te kijken dus konden we daar binnen blijven en weet je, naderhand heb ik over hem nagedacht.

Hij heeft het koud gehad, dus hij wist hoe je je voelde en je was een medemens. Wel, ik was ongeveer 15 jaar toen ik naar de eerste Pathe nieuwsfilm ging en ik zag deze Rattenvanger in persoon, bekend van het nieuws en hij leunde in zijn grote touringbus achterover en zijn Panama hoed rechtop als een Janni want hij was de gelukkige Morgan weet je, en met zijn dikke sigarenhouder en een sigaar als een haantje in zijn mond en weet je wat me opviel?

 

Alan: Eh- eh?

 

Effie: Die man zou nooit weten hoe het voelt om hongerig of bang te zijn .

 

Alan: Dat is waar. Of om iemand geven.

 

Effie: Dat was het belangrijkste. Maar toen, zoals ik zei, begonnen ze – hij vertelden hen om jezelf  naar voorspoed te brengen.

 

Alan: Dat is waar. Maak schulden en het is voorspoed. Ja, dubbele spraak, ja.

 

Effie: Kijk, een deel van het probleem was overproductie van boerderijproducten en de onder geprijsde markt. Dat was een van de belangrijke dingen die de plattelandsbevolking ontevreden had gemaakt en hoe meer zij produceerden hoe goedkoper hun producten en het huren van de fabricage werden. Dus schonken ze de melk uit en Roosevelt stuurde oude schepen met spek en ham de Mississipie rivier op en dumpte het in de oceaan, terwijl sommige mensen in het zuiden en ikzelf meegerekend misschien zes maanden moesten wachten, voordat je een stuk vlees proefde.

 

Alan: Ja, alleen maar om de prijzen hoog te houden.

 

Effie: Ja, en dan samen met het Pathe nieuws, ik zag deze berg aardappelen ongeveer twee verdiepingen hoog of groter dan een berg. Ze hadden er steenkool over heen gestort zodat je het niet kon eten. En wat ik nooit begrijpen kon (onhoorbaar) en lieten hen die griezel volgen. Ik weet het niet.

 

Alan: Wel, het is hetzelfde samenzweringsspel met de Europese Unie want onder de unie worden alle voedingsspullen verhandeld – worden in, wat ze een berg noemen ,gelegd, zoals een boterberg of een suikerberg of iets dergelijks en ze dumpten de overschotten in de zee om de prijzen hoog te houden. Dus dat is een oude truc die nog steeds wordt gebruikt. Hoe vind je dat?

 

Effie: En iets wat ik als kind niet kon begrijpen was, een paar mensen hadden later in de jaren ’35 of ’36 een auto. Nee, het was later, maar ergens in die tijd. Ze zetten een $ 3.00 belasting op alle auto’s,  een vergunning. Het was in het begin en toen in die tijd, toen je ouders besloten dat het nodig was of je was oud genoeg, leerden ze je auto rijden. Wel, je was zo onschuldig als een kleine baby maar de volgende dag ondervond je dat er een wet was die zei DAT JE EEN RIJBEWIJS MOEST HEBBEN. Of ik vermoed dat je een wet brak en het was de vergunning die je gegeven werd .

 

Alan: Het was eerst vrijwillig, de verzekering.

 

Effie: Eh.

 

Alan: Ik geloof dat de verzekering in het begin vrijwillig was.

 

Effie: Dat was niet hier.

 

Alan: Ja, ik geloof dat het in Canada was.

 

Effie: Oh, ik bedoel niet dat iemand niet mocht – een zeldzame persoon die geld had, maar deze man was arm en een harde dollar was iets. Ik herinner me een keer en ik denk niet dat een mooie rode aardappel een mooi ding is. Ik bedoel perfecte aardappelen en mijn vader zei - we konden zelfs geen een zak aardappelen van honderd pond, voor 1 dollar verkopen.

 

Alan: Echt.

 

Effie: En alleen hard geld dat je had en dat is wat ik bedoel, hard geld dat verhandelbaar was. Geen ruilhandel. Je verkocht eieren aan de kruidenier om een beetje te krijgen. Misschien wat

meel of zout of iets dergelijks en je kon hout kappen. Een buil hout was $3.00, gespleten en wel.

Ze kwamen en namen het mee en dat was ongeveer het enige geld dat je had en toen begonnen ze natuurlijk met de PWA en als ik aan FEMA denk met hun, met hun trailers, herinnert me dat aan de onkunde van de overheid die in 75 jaar niets hadden geleerd en als je wilde, ging je met je hoed in de hand en als je jezelf genoeg vernederen kon, kreeg je een royale uitrusting. O, het was de laatste mode en het was van nieuwe lompen gemaakt in plaats van die vodden die je had kunnen krijgen om er misschien je hut mee op te lappen. Nee. Het moest gebouwd worden en het had ook planken, zodat later de spleten voor de zekerheid – en het was vier vierkante meter en zes voet diep. Ik zeg je, het had ook een schoorsteenkanaal, niet een metalen schoorsteenkanaal maar een voor handen en voeten en het had een leuke, kleine kap op het dak. En je kon het niet als een eenzitsbank krijgen. Je moest het in een tweezitsbank hebben. En er waren weinig mensen die zoiets zouden gaan halen. Natuurlijk gingen ze niet bedelen om te voelen dat er--

 

Alan : Iets voor niets, ja.

 

Effie: Ja en niet alleen dat. Zo lieten ze je voelen en dus was er niet te veel en er was werkelijk een bepaald wonder voor ons. Kun je een van deze eeuwigdurende paleizen voorstellen naast een vervallen hut.

 

Alan: Dat is waar. Dat lijkt op het soort dingen die zij doen.

 

Effie: Dat zijn bureaucraten voor je.

 

Alan: Uh. Wel kleding en dergelijke zijn heel belangrijk voor bureaucraten.

 

 Effie: Uh.

 

Alan: kleding en dergelijke zijn heel belangrijk voor hen, zie je.

 

Effie: O ja, dat weet ik. Ik heb dat later ondervonden. Wel, in ieder geval was dat iets wat ik niet kon begrijpen. Twee dingen die me die me een raadsel waren. Hoe je niet buiten de wet stond als je geld betaalde en een vergunning kreeg en dan het idee over verschillende dingen die ze je lieten doen, en weet je, een van die – Ik hoop dat ik niet teveel praat-

 

Alan: Daar ga je.

 

Effie: Je kunt altijd iets anders naar voren halen, maar in ieder geval, er was deze jongeman die heel graag onderwijs wilde en weet je, het was het meest vernederende wat ze deden. Ze hadden een paar straat machines. Die haalden ze eruit en ze zette je met een pikhouweel en een schop aan het werk.

 

Alan: Hoe noemden ze dat? Werkprojecten?

 

Effie: Dat was PWA

 

Alan: PWA, ja.

 

Effie: En dan hadden ze een die de PWA heette en ik zei, ze hadden zoveel letters en soms kwamen ze naar jou – Alles wat je hoorden waren letters. De CCC, de AAA, de NRA en niemand was – zelfs een genie kon dat allemaal niet onthouden -

 

Alan: Dat klopt. Is het niet te toevallig dat de vrouw van de FDR, de Sovjets ging bezoeken omdat ze hun systeem zo erg bewonderde. Want, in het Sovjet systeem was er niemand werkeloos want zie je, je kon niet eten als je werkeloos was, dus technisch gesproken, was iedereen werkeloos ook al waren het allemaal gewoon werkprojecten. Hier doet de FDR hetzelfde, aan de andere kant van het continent of de wereld, precies hetzelfde, een leger van mensen maken – een leger van werkende mensen en hen militaire uniformen geven zodat je allemaal gewend raakt aan het dragen van een militaire stijl, voor de komende Tweede Wereldoorlog.

 

Effie: Zeker, de CC jongens, even kijken, Burger – De Conservation Core. Ze gingen weg in plaats van iets te bouwen, ze gingen naar de nationale wouden en bouwden kampen en wegen die nergens naar toe leidden.

 

Alan: Ja.

 

Effie: Typisch bureaucratisch.

 

Alan: Wegen, nergens naar toe.

 

Effie: Ze haven hen een beetje geld. Ik denk – Ik weet zelfs niet wat het was maar ze konden een derde daarvan voor zichzelf houden en de rest werd naar huis gestuurd. Dat was een Gods-zending en zo was het in die tijd. Maar in ieder geval deden ze een ding, ik weet niet, over ongelukken. Alle plattelandslui wisten hoe ze moesten inwecken  maar ze hadden een voordelige plek en de reden dat het vrouwvolk daar naar toe ging was. Want als je daar naar toe ging met gemaakte producten – gaven en verwerkten ze een krat voedsel voor je, maar je moest hen een bepaald percentage geven, Maar je had recht op de kratten en we hebben deze kratten jaren gehad.  

 

Alan: Is dat een plaatselijk gemeenschaps centrum?

 

Effie: Dat waren plekken zoals we naar de parochie zetel maar ze bouwden conserven centra en instructeurs. Dat was het enige zinnige ding. En het geld werd ook, zoals gebruikelijk aan de steden gegeven en waar wij woonden – en wij leefden op de plek van mijn grootmoeder. Te zijner tijd werd het geld aan advocaten en handelaars en de Provinciale Staten gegeven.

 

Alan: Ja, altijd.

 

Effie: En ze verdeelden het. Dus, het enige waar ik hen en de opgegroeide lui over hoorden praten was, je kreeg een paar rotte eieren en misschien een beetje vlees, zelfs mijn vader had niets te eten.

 

Alan: Ja, dat is de liefdadigheids-druppel-theorie. Aan de top galmt en rinkelt het. Op de bodem hoor je het geluid van schrapende bellen. Dat is alles wat overblijft als de grote jongens het in hun zak hebben gestoken.

 

Effie: Ze hadden hulp-plaatsen en een keer ging mijn broer daar naartoe, wij woonden aan een kleine heuvel en hij ging kijken of hij een zak meel kon krijgen. Een van de laatste gebeurtenissen in mijn leven, na de hele dag op hem te hebben gewacht, zag ik hem, met een zak meel op z’n rug over de top van de heuvel komen. dat was echt indrukwekkend. Het was het verschil tussen misschien een beschuitje of twee of thuis gemaakt brood of maisbrood eten, dat garandeer ik je. Dus dat was veel verschil en zoals ik zei, je stierf eigenlijk nooit van de honger maar je zat zeker niet overvol, dat garandeer ik je en als we niet genoeg geluk hadden gehad naar het platteland terug te gaan en bij mijn grootmoeder te wonen – wel, in feite waren daar mijn oom en zijn vrouw, mijn grootmoeder en mijn vader en drie kinderen. Mijn broer sliep buiten in de schuur en dus hielp mijn tante ons een beetje, totdat je aan het gewas kon beginnen. Dat was voor ze je een beetje begonnen te geven als je daar met je hoed in de hand naar toe ging om de hele dag te bedelen. Ik heb nooit kunnen begrijpen hoe je het klaar speelde, mensen zich zo te laten schamen voor iets dat niet hun fout was.

 

Alan: Weet je, dat is het bedroefde deel in de menselijke natuur.

 

Effie: Ja, dat is een bedroefd deel. Al die depressie jaren. En wij waren het niet. Het waren alle mensen. Ik zag schaamte en ontsteltenis in de ogen van de mensen.

 

Alan: Wel, ze begrepen het allemaal niet. Ze hadden niets te zeggen in de geldkwestie. Wie dat aan de top in handen had. De financiën van de landen. Al die valse onzin met goocheltrucs die ze aan de top doen en daar ging het om. Je trekt gewoon het kleed onderuit en je laat iedereen ontsteld achter, zich afvragend wat ze kunnen doen om het weer op de rails te krijgen, weet je.

 

Effie, Zie je, zolang als je op de boerderij was, was je onafhankelijk maar op het moment dat je naar de stad gaat met een loontje waarvan je de eindjes nauwelijks aan elkaar kunt knopen, wel op het moment dat je niet meer betalen kon, had niemand een huis. Als je geen huur had, dat was het. Je ging eruit en ik heb vaak aan mensen gedacht die geen familie hebben om naar toe te gaan en in de stad moeten blijven. Wel, ik heb er een glimp van meegemaakt. Mijn oedere zus ging naar New Orleans – zij had geluk dat haar baas daar, eigenaar van een knakenwinkel was. Ze hielp met de kinderen en ze zei, dat ’s avonds mensen die in goeden doen waren, - ik bedoel mensen uit de midden klasse met goede kleren. Ze schaamden zich en wachtten tot na het donker, kwamen en gingen door de vuilnisemmers. Zo leefden ze daar.

 

Alan: Ik veronderstel dat, dat is wat ze bedoelen met Amerika terug krijgen. Ik bleef hen vragen in welke tijds periode ze naar terug zouden willen omdat Amerika was of met iemand in oorlog of anders gingen ze door een depressie.

 

Effie: Dat klopt.

 

Alan: Of, in de burgeroorlog, ik bedoel, het is zo verbazend.  Je zou denken dat ze te zijner tijd snappen dat er een groep aan de top zit die hen manipuleert. En heb je ook niet eens opgemerht dat alle jongens toen spoorrails aanlegden?

 

Effie: O ja, want wij, een typische uitspraak, je woonde aan de verkeerde kant van het spoor. Eigenlijk woonden we daar eindelijk kreeg mijn vader, die een machinist en bestuurder was – hij was toen een bestuurder dus kreeg hij rond ’36 een baan, of rond die tijd. Dus woonden wij in een huis van de maatschappij dat we opknapten en dus zien we mensen – ze hadden, met al dat geld dat Roosevelt had weggegooid, hadden ze het nog niet goed. De mensen hadden het nog niet door en dus, deze mensen, wel, ze – het enige wat ze konden doen was werk te zoeken en dus verhuisden ze. En de enige manier om te verhuizen was met hun familie en dus trokken ze in wagons en gondola’s. dat zijn die halve karren zoals die waar ze steenkool in vervoeren. Wel, in ieder geval, op een avond was het koud en regenachtig en ik garandeer je dat het vreselijk weer is. Pap kwam naar binnen en vroeg moeder, en hij zegt – daar zit een familie en het weer blijft zo vanavond en de trein zou over een tijdje wegrijden en ze hebben de hele nacht zo open gereisd.  Hij zei, is er iets dat we hen misschien kunnen geven? Mama keek rond. Ze had een oude quilt en dat is een oudere quilt en ze zei, - dit is alles wat we hebben, meer weet ik niet.

Ze konden hen ook een beetje eten of groente hebben gegeven dat weet ik niet, maar ik herinner me wel dat ze zei, dat is alles wat we kunnen missen, de quilt en ze zegt, misschien helpt het de kinderen. Dat soort armoede geeft je kracht. Het is niet voor poesjes. Je moet overleven. Maar in ieder geval, ik kan me herinneren, precies daar op die plek hadden we niets te eten. Op een of andere manier was het iemand gelukt om een paar aardappelen te kweken en ze waren rot en de uien waren rot en we probeerden ze op te eten voordat wij rot zouden worden. Een andere keer gingen we naar het platteland en zoals ik zei, in die tijd waren mensen, en ze hadden een veld met dopbonen. Dus de man vertelde papa, hij zegt - ik heb ze niet nodig. Ik kan ze niet gebruiken. Hij zei –als je ze wilt kun je ze plukken, kun je ze houden. Dus kwamen wij – ze plukten ze en ik was daar te jong voor maar we besteden drie dagen aan het pellen van doperwten – ik bedoel bonen – dezelfde maat als rode bonen. Iets dergelijks. Je kunt je voorstellen hoeveel bonen je dopt om 50 gallon te vullen en het duurde drie dagen. Mijn moeder, zij besteedde tijd aan het conserveren ervan, drie tegelijk boven op een houten kachel, in het midden van de zomer. Dus dit was niet het land van de rijken. Ik bedoel, Amerika was niet rijk.

 

Alan: Wel, het was op bepaalde plaatsen geconcentreerd.

 

Effie: Ja, zoiets. Maar in ieder geval, zo ging het door en ik vermoed door een natuurlijk proces staan mensen op en moesten een beetje handelen – zo gezegd, ze konden het beter aan en toen besloot Roosevelt dat hij het op die manier niet goed deed, dus besloot hij dat hij ons in een oorlog zou voeren. Dus werkte hij daar aan.

 

Alan: Ja, hij deed heel veel om de Jappen het uitbreiden te blokkeren, wetend dat ze hen ernaar toe pushten.

 

Effie: En weet je, er is een ander klein dingetje dat een lange tijd duurde voordat ik het begreep. We hadden al deze jongens, de volgende dag of dezelfde dag, 7 december, die renden om zich in te lijven. Zeker de CC jongens. In feite hadden ze oude Eerste Wereldoorlog uniformen. Is dat geen toeval?

 

Alan: Ja en ook degenen die, ongeveer in de werkkampen opgroeiden, zoals de militairen.

 

Effie: In feite waren Eisenhower en Marshal daar ook – het was zoiets als een informeel, maar formeel leger, maar in ieder geval, wat ik nooit heb kunnen uit zoeken,  dat áls we zouden gaan – als iedereen de Jappen zou gaan bevechten - die machines van de Jappen, wel, hoe eindigden die allemaal in Europa? Dus er waren een hele hoop dingen, als je daar allemaal over nadenkt en het bij elkaar voegt en het in gedachte houdt, kun je zien dat het van daar kwam.. Voordat ik dit naar voren breng, voor wat het waard is, vóor de dagen van Martin Luther King, werden alle mensen in het zuiden gekleurde mensen genoemd, en ze waren gekleurd. Ze waren van crèmeachtig – ik bedoel melk chocolade tot donkere chocolade en de reden was, vanwege het geflirt van de blanke man. De zwarte mensen kweekten zich niet lichter en ook door de blanke vrouw. In die tijd zouden ze je vermoorden.

Het was de blanke man en het heeft me altijd pijn gedaan dat precies hier, in dezelfde stad waar ik nu woon, dat een zwarte man van de stoep af moest, als de blanke mensen langs liepen en misschien dezelfde zwarte man of,…. ik word gehersenspoeld geloof ik, ik noem ze gekleurde mensen omdat dat is wat ze zijn, en het is geen term, geen kleinerende term. Het is een beschrijvende term zover als – in die tijd, dat is wat de blanke mensen zeiden, mensen zoals ik werden arm, blank afval genoemd. Wij kwamen het laatste en het enige verschil tussen de gekleurde man en mij was, dat mijn huid wit was maar sociaal gezien was niemand van ons beter dan de andere.

 

Alan: Ja en ze proberen te doen alsof er geen klasse onderscheid in de Verenigde Staten is. Ja echt.

 

Effie: In ieder geval weet je, ik denk aan wat je een keer zei, dat we hier komen met een overlevingsinstinct en het wordt snel van ons afgenomen, als je een kind bent. Ik kan me herinneren als mijn vader zijn hoed afzette en hij begon met, ja meneer, nee meneer en meneer Die en  Die, was het tijd voor mij, weg te wezen.  Hij praatte met die man, de grote man, de baas en dus moest hij ook wat rond stappen. Het heeft me lange tijd in de war gebracht waarom je dat moest doen. Je keek die man niet in de ogen. Je ging met neergeslagen ogen naar hem toe. In feite, toen ik kind was, mijn eerste ding was, ontsnappen. Ik wist dat, maar ik kon daar niet in de buurt zijn. Dat is het Amerika dat we bezitten. Het is Amerika. We willen het terug.

 

Alan: Zoals terug zijn in de goede oude tijd, ja?

 

Effie: Nog een onderwerp dat ik moet noemen dat me aangreep toen we op de plek tegenover het spoor woonden. Wel, er was daar een kleine handel in kruistorens en een groene, gekruiste toren weegt ver over 100 pond en als kind observeerde ik deze gekleurde mannen die ze op hun schouders aan boord trokken en ik denk, de goede Heer heeft een fout gemaakt toen hij niet meer vlees op je schouder en je scheenbeen maakte. Maar in ieder geval, de hele dag liepen ze een hellend vlak omhoog en ik kan me zelfs niet herinneren hen water te zien drinken of een lunch pauze hebben. De baas meneer Maconie, hij liep ook heen en weer met een groot pistool op z’n heup. Moet ik meer zeggen en sommige van die mannen legden een zak over hun schouder om zichzelf te helpen en dus een hele tijd gebeurde dit gewoon. Toen ik een beetje ouder werd  zag ik meneer Maconie in de krant. Hij zou een toespraak aan zijn makkers van de Kiwanie leden houden, met zijn apenpak aan en ik dacht aan meneer Maconie terug en wat hij……..( niet te horen ). Het geeft je dat warme knuffelige gevoel om iedereen te observeren.

 

Alan: Dat is waar. Hij probeerde iedereen de ethiek van werken te leren, klopt dat? Ja, ik weet het.

 

Effie: Dat is wat ik zeg, later, toen ik dat alles begon te bestuderen en je had communisme in Rusland. Je hebt Nazisme in Duistland. Je had fascisme in Italië en ik begrijp het niet. Misschien kreeg ik daar nooit het juiste antwoord op . De definitie van Fascisme, zoals ik begreep over wat Mussolini zei was, het was – ze controleerden de coöperaties maar ze namen ze niet over. Ze runnen ze. Ze zijn onder controle.

 

Alan: En ze beëindigden de bonden en de mensen van het vormen van bonden om te onderhandelen. Dat is waar.

 

Effie:  Tegelijkertijd hadden we hier een welzijns-isme en in Engeland socialisme en ik kan, als ik mensen over fascisme hoor praten, begrijpen-----

 

 Het doet je denken dat het Nazisme was, maar dat was het niet en we hebben hier er een vorm van , maar het is – ik was net een boek aan het lezen dat ik ooit gelezen had en het is heel interessant. Nu ik het weer doorkijk, zie ik dingen. De naam ervan is “War and Central Planning and Corporations”. Dus zie je, wij controleren de coöperaties en de banken niet. Zíj controleren ook de regering, zoals je goed weet.

 

Alan: Dat klopt.

 

Effie: En het wordt nog meer gecontroleerd – ik bedoel ze worden er opener over.

 

Alan: Ja, het is een oude formule. Er is niets nieuw. Zelfs Franklin zei het, toen hij hen vroeg wat voor soort regering ze zouden geven en, heb ik daar iets in te vertellen. De mensen, in de meeting hall, waar al deze jongens bij elkaar kwamen, beslisten om de Constitutie te maken en hij zegt, -het is een Republiek, als je het kan houden, zei hij.

 

Effie: Ja, ik dacht daarover na toen jij dat zei. Ik heb het opnieuw bekeken. Was dat een van hun kleine grapjes?

 

Alan: Oh, natuurlijk was dat. Ja, de Illuminatie zijn bevoegd om uit twee kanten van hun mond te spreken zie je, en ze kunnen daar veel waarheid vinden. Het betekent niet dat ze tégen datgene zijn wat ze net zeiden, want de oudste list uit het boek is, vanaf de dagen van de oude Caesars en Rome, terrorisme binnen in de gemeenschap creëren, door te beweren, dat er terroristen binnen de gemeenschap zijn en dan gooien ze het hele leger over de mensen heen om hen veilig te houden.

 

Effie: Weet je, als we het over een lokmiddel en slavernij hebben. Ik kan me herinneren toen ze met sociale zekerheid kwamen. Ik had geluk dat mijn moeder een beetje had gespaard. Op de middelbare school, volgde ik een cursus in burgerschap . We kregen een keer per maand of zoiets, een kleine bijlage, het stond  in de krant en het was een hele nikkel (= Amerikaans vijfcenten stuk). Die nikkel was hetzelfde als $ 100 dollar nu. Maar in ieder geval, het was groot nieuws, ze gaven nieuws in de krantenkoppen en zo en gingen een beetje daarover in detail en er werd gezegd dat het een mager fonds was. Wel, de enige moeilijkheid is- en toen noemden ze zoiets over het tot zinken brengen. Wel, dat hebben ze nooit gedaan. Het is nooit tot zinken gebracht. Het was afgeroomd voordat het zonk en toen gingen de politici hun gang.  Het eerste wat ze deden om hun continuïteit te verzekeren was, er benadeelde mensen op te zetten en dat was erg genoeg.

Zij deden het nooit in een fonds zodat je steun kon trekken. Het ging gewoon, net als de rest, in het algemene fonds en toen draaiden ze het aan de top om en ze zetten er afhankelijke kinderen op. Ik kan je verzekeren, mijn vader, zoals ik zei, hij kreeg alleen – ik bedoel zijn uitkering was toen misschien een dollar of twee, die in 30 jaar moest worden terug gegeven en dat was iets anders waar de krant nadruk op legde. Iedere keer als Roosevelt een van deze hete verzekerings kwesties naar voren bracht, was er een of andere oude, misschien redelijk Supreme Court lid, zij noemden het de verzekering en ze sloegen het af. Wel, hij was kwaad en wat hij met hen zou doen en het is altijd een politiek speelgoed geweest. Ze kunnen met de leden, jojo spelen en dan hield hij ze voor de gek. Hij noemde ze het oude paard met wagen.

Ze moesten met pensioen en dat deed hij eindelijk op tijd. Er was een gepensioneerd stel en een stel dat gestorven was. Dus ging Roosevelt door en zette zijn mannen daarop. Zo kwamen al die verzekerings zaken erdoor. Want het zou nooit gelijk worden als ze dat in een fonds moesten doen. Het kon nooit, zeker in sociale veiligheid, voor zichzelf zorgen. Ik kan me herinneren dat mijn vader na al deze – wel, 40 jaar daarvoor was hij daarin gestapt. Wel, hij had eigenlijk niet genoeg geld daarin gestopt om er een jaar van te trekken. Wel, toen draaideRoosevelt het om, hij trouwde later en zette er kinderen op en dus was het gedoemd te verstikken. Het was nooit bedoel dat het zou werken want het was gewoon een andere slinkse manier om geld te krijgen.

 

Alan: Wel, de bankieren houden van schuld weet je, zodat de landen het lenen en het houdt de bankieren aan de top, ik bedoel, dat ze er zeker van kunnen zijn dat hun zonen, kleinzonen en achterkleinzonen voor lange tijd, steeds de leiding over de banken hebben, want de naties worden altijd in zo’n soort schuld gehouden. Dus vanwege dát doel, zijn ze gek op het socialisme. Dat is de reden ervoor, maar het is verbazend, toen WW II eraan kwam hebben ze plotseling al dat geld om dit grote leger en uitrusting en zo, te creëren, en ja, toen was er geen gebrek aan voedsel. Het is zo verbazingwekkend.

 

Effie: Maar wat er was, ik ben nog niet in staat geweest het onomstotelijk te bewijzen. Er wordt in de Constitution gezegd: “ Het Congres zal de macht hebben om geld te creëren en de waarde daarover vast te stellen”, maar we hebben ook maar éen keer daarnaar gehandeld en het Congres bood Roosevelt 300 miljoen dollar aan om het geld niet te gebruiken. Hij leende geld van de internationale bankiers.

 

Alan: Wel, dat kwam omdat hij familie van hen was.

 

Effie: Huh

 

Alan: Hij was familie van de Schaff’s in Nederland en Duitsland.

 

Effie: In ieder geval, je weet dat ik daar een tijdje over heb nagedacht. Ik heb over het woord armoede, nagedacht. Hoe kon je arm zijn in een land van overvloed?

 

Alan: Ja precies, en hoe kon je van arm zijn, áls dat het geval was, en opeens al dat oorlogsmateriaal hebben. Al het voedsel dat voor de oorlo  tevoorschijn kwam. Ik bedoel in een nacht. Hoe kon dat gebeuren?

 

 Effie: Wel, ik zal je vertellen wat ze ons hebben gezegd. Wij waren zo’n, geweldig----

 

Alan: Speciale volk, toch?

 

Effie: Mensen konden daar echt achter komen en deze dingen wonderbaarlijk leveren en natuurlijk heb ik gelezen waar Ford en de rest van hen, waarover iedereen je kunt vertellen dat het een tijdje duurt om (hergebruiken) en op kosten van, maar ze hadden dat spul klaar om te gebruiken.

 

Alan: Ja. We weten dat Winston Churchill zelfs voordat hij Eerste Minister in Engeland was en hij de leiding over geheime oorlog- en munitie voorraden had, en ze haalden vliegtuigen te voorschijn in voorbereiding voor de komende oorlog en zij hadden natuurlijk die speciale relatie waar Maggie Thatcher over bleef praten toen ze in de US en Engeland was. Dus, beiden werken daaraan. Net als vandaag in het Midden Oosten, Tony Blair speelt voor deze niet eindigende oorlog in de eenmansband. Hij zit in “het weten”. Het is een agenda met de U.S en Engeland aan de leiding. Precies hetzelfde als in de Tweede Wereldoorlog.

 

Effie: Wel, ik zal je over een ander wonder dat ze hadden, vertellen. Deze super natie die hen daar met hun wilde kleine koninklijke luchtmacht kwamen bombarderen, waren in staat hen te onderwerpen en ik heb gelezen dat er geheime plekken waren in Engeland waar de vliegtuigmortieren werden gemaakt en ik, zoals jij zei, waren gemaakt van--

 

Alan: Rolls-Royce heeft degene gemaakt die naar de Japanse vechters gingen, ja

 

Effie: En ook, hoe kwamen die motoren in de Japanse jets, hoe?

 

Alan: Het is een wonder. Ja, het is een van deze mysteries van het leven en weet je, tijdens de hele depressie, en je kunt dit ook in de geschiedenisboeken en schoolboeken van die tijd vinden. Schoolboeken zijn fascinerend want ze plaatsen al die dingen die in die tijd geschreven werden, erin. Treinrails werden door heel Canada en de U.S. omgewoeld en het metaal werd eraf geschraapt en het werd naar havens gebracht en geëxporteerd naar Japan om hun oorlogmachine voor hun marine enz. op te bouwen.

 

Effie: Het was een natie zonder natuurlijke grondstoffen.

 

Alan: Dat klopt.

 

Effie: Ik kan je vertellen dat ik persoonlijk, het eerste geld dat ik ooit verdiende , was met deze gondels die in die kiezelkuilen lagen en wij moesten die schoon maken om er kiezel en zand in te doen. En, wij kinderen, liepen daarlangs en raapten kleine stukjes metaal op en we verzamelden ze en we verkochten ze. En het ging naar Japan.

 

Alan: Dat is waar. Ze bouwden dat op en als je dan natuurlijk in sommige boeken kijkt, vertellen ze je dat Bernard Baruk en een hele groep bankiers in de U.S., het opbouwen van Japan naar de moderne tijd, hebben gefinancierd. Inclusief al hun legers, onder de conditie dat ze eerst met Rusland zouden vechten. Dat was eerder, voordat het de Sovjet werd om ze op de rails te krijgen – om de revolutie op de rails te krijgen om dan naar China te gaan. Dat was een deel van de zaak.

 

Effie: En weet je, ik heb daarover gelezen maar ik wed dat de doorsnee Amerikaan niet begreep toen Croetsjov hen vertelde, “wij zijn nooit jullie land binnen gevallen, maat jullie vielen ons aan”, in de Eerste Wereldoorlog.

 

Alan: Eerste Wereloorlog, ja.

 

Effie: Maar dat is, toen ik zei, als je alleen maar kijkt naar – hoe zou jij het noemen, nog steeds beelden. Maar als je, zoals ik zei, dat is wat ik gezegd heb, het is zo belangrijk van verleiding naar slavernij te gaan waar je die voortgang moest volgen, hoe ze naar binnen trokken. En ook, zoals ik zei, hier komt Roosevelt – ik bedoel Johnson en allemaal, die hun deel deden en eerlijk Alan, de racisten hier beneden werden – weet je, dingen werden opgepakt. Wel, het is als, ik zou het graag iemand willen vertellen, Jessie Jackson die zou verloren zijn. Zou een blanke man of een blanke man die eerst het aanbod van werk kreeg, denk je dat wanneer hij zelfs niet wist waar zijn volgende maaltijd vandaan moest komen, dat hij zich zou bedenken en die baan aan een zwarte man zou geven, een gekleurde man?

 Plus, de baas zou hem op de eerste plaats, niet ontslagen hebben. Maar dat was het. Er was niet veel verschil tussen hen twee. Dus kun je van niemand verwachten je iets te geven en er zelf zonder doen. Er was gewoon niet genoeg en de reden, als je eraan kunt komen. Ik heb daarover nagedacht en ik wilde jou de echte reden, waarom je arm bent in een rijke plek, vertellen want er is niet genoeg geld. Je moet orde hebben en je verkoopt of verhandeld geen zak aardappelen aan je medemens. Je moet dát ingrediënt hebben. Je móet dat geld hebben en als je geen geld hebt, beweegt zich niets

 

Alan: Wel, de bankieren, creëren altijd depressies door simpel het geld uit de circulatie terug te trekken en daar houdt het op. Dit is het oudste foefje, duizend jaar oud. 

 

Effie: Wel, je kunt in zekere zin zeggen, zou je zeggen dat geld het eerste monopoly was?

 

Alan: Het was de eerste zwendeltruc. Waren we er maar nooit voor gevallen. Wel, kijk naar het geld, als je eenmaal geld hebt gevestigd dan veranderden de regels, regels, wetten en je hele cultuur past zich aan het geld aan. Daarom eindig je met een complete cultuur, manier van leven enz. dus als zij het geld uit het bestaan terug trekken, zit je zonder, hopeloos. Het is een mooie truc.

 

Effie: Wel, het is als, ik vertelde vandaag mijn neef. Ik zei het is krediet en ik zei, krediet is als rook. Ik zeg, je ziet het en dan zie je het niet. Ik zei, je kunt er je hand niet opleggen. Het kan zo snel verdwijnen, maar het is er en daarom hebben ze de macht om het krediet in te trekken.

 

Alan: Dat is waar. Dat is ook een feit. Ik bedoel, de reden waarom de U.S., een tijdje na de Tweede Wereldoorlog besloot hun gang te gaan was om krediet vrij beschikbaar te maken. Je kon het tot ongeveer de jaren 70 in Europa niet krijgen. Je kon geen creditkaard krijgen tenzij je zakelijk onderpand had om dit uit te balanceren, onroerend goed of iets en nu gooien ze gewoon de kaarten naar je toe omdat ze iedereen in de schulden willen hebben. Het geld is een grote truc, een prachtige. Het is zoals Napoleon zei, “de bovenhand controleert de hand eronder. De hand die geeft is die van de baas, die de munt naar beneden gooit”. En dat is dat. Als je schulden hebt, word je een slaaf en het oude boek van reglementen is het Oude testament. Het staat er allemaal in beschreven.

 

Effie: Wel, de manier, als je er naar kijkt, is het een noodzakelijk kwaad, want je kunt niet strikt ruilhandel drijven.

 

Alan: Het zou ervan afhangen welk soort samenleving je wilt.

 

Effie: Wel, waar zou jij staan?

 

Alan: Je zou geclassificeerd worden als, zoals zij het noemen “primitief” en voor mij zijn primitieve organisaties, de natuurlijke organisatie.

 

Effie: Ja. Maar tegelijkertijd, weet je een mens kan tamelijk moe worden van het eten van aardappelen en je kunt niet handelen als dat alles is wat je buren bezitten. Maar, zoals ik zei, het is afgestemd op hoever je wilt gaan. Ik bedoel, wat je wilt.

 

 

Alan: Je doel in het leven, mensen denken dat de huidige samenleving een natuurlijke is. Ze realiseren zich niet dat er niets natuurlijks in zit. Zelfs wat ze denken is niet eens natuurlijk. Het is allemaal aan hen gegeven. Dus, persoonlijk zou ik liever ergens in de Amazone zijn en een doel hebben om voor te leven en ik zou geen psychiater nodig hebben. Ik zou geen medicijnen nodig hebben. Je zou geen therapeuten nodig hebben. Je zou geen dokters nodig hebben. Ze weten daar niet wat hoge bloeddruk is. Leven heeft een bedoeling en een doel. Dat is waar het allemaal om gaat, geld is een sleutel – is de rotte plek.

 

Effie: Laten we zeggen dat je geld in dit evenwicht zou brengen, het zou zo gevaarlijk worden dat je het niet meer onder controle had. Het voorrecht dat je uit geld krijgt zou – je bent beter af als je bleef waar je bent.

 

Alan: Wel weet je, ze deden een korte documentaire en het werd, niet lang geleden op de Public Broadcasting Station uitgezonden, waar een antropoloog sommige van deze zogenaamde primitieve civilisaties, zoals ze die graag noemen, bestudeerde. Ze kleineren hen door de termen die ze gebruiken, bedoelend dat zij niets om wetenschap of iets anders geven en in de jungle van de Amazonen achter zijn gebleven. Tegen het einde, dacht hij hen een cadeau achter te laten of een cadeau te geven en hij had toegekeken wat ze deden als ze bomen omhakten. Ze gebruikten een soort dunne soort bijl die ze zelf maakten en hij voorzag – hij liet een groep moderne bijlen achter. Maar toen hij het jaar daarna terug kwam, zag hij dat ze nog steeds de stenen bijlen gebruikten. Daar ligt een stapel van dat spul dat hij achtergelaten had op een hoop. Toen hij hen vroeg waarom ze de moderne bijlen niet gebruikten, zegt hij, omdat ze niet zo goed zijn als degene die ze zelf maken. Als zij ze zelf maken, kunnen de kinderen ze zelf maken. Aangezien ze, als ze zijn bijlen zouden nemen niet in staat zijn, ze zelf te maken. Ze zouden afhankelijk zijn. En is dat een primitieve samenleving? Ze wisten het verdomd goed.

 

Effie: Wel, dit is een persoonlijk verhaal, zeg ik, met een groot offer. Ik heb deze plek en een melkerij gekocht. Ik kon zien waar ik naar toe wilde, ik moest geld lenen en ik kon nooit genoeg lenen dat me iets goeds bracht. Ik kon de weg zien waar ik altijd wilde zijn – dat is alles wat ik kon doen. Van de ene lening naar de anderen gaan, de regering kwam er ook bij en ze konden je vertellen of je melk goed voor de verkoop was of niet. En dan die belachelijke regels die ze hadden en ze lieten je dingen doen, die je financieel niet kon veroorloven en ze vonden het niet nodig dat het gedaan was. Maar de melkinspecteur was je baas en dus besloot ik op een dag, vooral vertelden ze me dat ik een melk automaat moest hebben. En dat ik een grote tank moest hebben maar ik had niet genoeg melk om op de bodem van de emmer te doen. Het zou me $ 50.000 kosten. In 1959, was dat hetzelfde als $ 100.000 nu, of meer.

 

Alan: Wel, met eenvoudige voorwaarden zou je nu kunnen beginnen met het afbetalen daarvan.

 

Effie: Wel, ik kon niet eens de lening krijgen omdat ik niet genoeg zekerheid had. Maar ik keek ernaar en ik zeg, weet je wat? Als ik kon, zei ik, zou ik altijd moeten werken en als ik groot genoeg zou worden, zou ik hulp nodig hebben en dan zou ik hén hebben om mee te bemoeien. En dan zouden de inspecteuren waarschijnlijk denken dat daar nog iets anders aan toegevoegd kon worden. En ik denk aan wat jij eens zei over de werkelijkheid, die de werkelijkheid aankijkt. Het bezwaar is dat dit plan nooit zal werken tenzij ze iedereen de stad in krijgen.

Alan: Ik weet het.

 

Effie: En ik kon het steeds beter zien.

 

Alan: Kijk, niet onafhankelijk maar onderling afhankelijk. Onderlinge afhankelijkheid betekent totaal van het systeem zélf afhankelijk zijn

 

Effie: En dat zijn ze.

 

 

Alan: Ja. Het is geheel kunstmatig en dat was het probleem in de oude tijden met Griekenland en Rome. Het was niet alleen het feit dat alles verwijfd werd en zo. Het had ook te doen met het feit dat de steden, leefden op de belastingen van de rest van de lokalen gebieden. In de plattelandsgebieden waren het niet alleen de West-Goten en meer van die stammen, die Rome aanvielen. Het was ook het volk, dat in dezelfde tijd in opstand kwam omdat ze genoeg hadden van tot aan de grond belast te worden om de groep in de stad in een soort luxe leven te houden waaraan ze gewend waren. Dit, dit is iets dat door gaat---

 

Effie: Het zelfde oude verhaal.

 

Alan: Het oude verhaal. Het herhaalt zich, ja. Het is nu hetzelfde, waar iedereen in de hoofdsteden willen zijn waar alle actie is, zoals ze zeggen om een hoop dollars te krijgen en het is een soort van systeem met een kankergezwel en een soort systeem van haaien. Vanaf de top rechtstreeks naar beneden waar iedereen de jongen beneden hem, opeet om boven ieder ander te blijven, er is geen mededogen. Als je geen geld hebt, sta je op straat. Het is een onnatuurlijke manier van leven maar ze hebben de belastingen van al die andere gebieden enz. nodig, om zichzelf in dat standaard te houden omdat ze nieuwe manieren hebben om geld uit te geven en nieuwe projecten die ze voortdurend willen doen. En wie betaalt daarvoor? Wel, de belastingbetaler betaalt daarvoor en het komt in een stadium waar de belastingbetaler er aan onderdoor gaat, altijd. Er is een zekere grens die je kunt bereiken voordat je tot op het bot belast wordt.

 

Effie: Zelfs vandaag, zou ik zeggen, dat mijn neef op zijn manier niet beter af is dan mijn vader toen ik opgroeide. En het enige dat hij heeft dat hem door laat gaan is die creditkaart. Natuurlijk zei ik hem, ik zei, je werkt vijf dagen per week. Ik zei, de regering pakt daar 60% van. Ze laten je 40% voor kost, kamer en onderdak en toen zei ik, als je iets op die twee dagen wilt, ben je weg, ze laten je los, je moet een creditkaart hebben. En dan is het tijd voor je om maandag morgen terug te gaan naar je werk.

Je bent vrij te gaan zover je kunt maar je moet maandag morgen terug zijn. Toen zei ik, mensen leven en sterven en ze weten niet hoe en wat het leven is. Ik zei - ziet heel je leven er zo uit? Ik zei, 45 jaar werken, vijf dagen per week. Ik zei, ik was vrij – ik zag de laatste vrije dagen en ik zei, ik speel het klaar te werken wanneer ik wilde. Ik zei, 35 jaar werkte ik zes maanden in het jaar, maar, zei ik, ik leefde geweldig sober maar toen wist ik hoe. Ik kende het verschil tussen willen en nodig hebben. Ik zei, ik had in mijn leven nooit schulden en ik ben het niet van plan. Ik zei, zonder dat zou je dood in het water liggen en dan raak je gewend aan, zelfs op het platteland strekken ze de hand uit en houden ze je vast aan levenslange ondersteuning

Ik zei, je betaalt een afvalrekening. Je betaalt een rioolrekening. Je betaalt een lichtrekening, ik bedoel een waterrekening. Ik zei, je kunt nauwelijks zonder licht en telefoon. Toen zei ik, dat zit allemaal door de wet, aan je vast. Toen zei ik, als je iets anders wilt dan hecht je je aan de gratis tafel en andere dingen. Ik zei, en dat is iets anders. Ik zei, je moet een auto hebben. Er was een tijd – Alan, vandaag zelfs op de weg, de secondaire weg, was een tijd, zelfs in Canal Street in New Orléans, had je voor voetgangers stoplichten. Je kon oversteken. Het verkeer stopte en je kon de straat oversteken. Nu, zelfs naar kleine stadjes gaan, waar ik woon, heb je een auto nodig om jezelf te beschermen om de straat over te steken.

 

Alan: Ja, dat heet vooruitgang.

 

Effie: O ja.

 

Alan: Wist je dat alle Arabieren duidelijk jaloers zijn? Ze haten Amerika voor deze vooruitgang. Tenminste volgens Bush, in ieder geval, ze haten het gewoon. Ik geloof dat ze de auto’s ook over schuldenaar willen rijden.

 

Effie: Weet je wat ik vandaag iemand verteld heb? Ik zei, weet je wat? Want hij zei dat wordt niet zo gedaan en het wordt ook niet, níet zo gedaan. Maar ik zei, als je een uitspraak hebt, deel je het verschil en als je een denkend brein hebt, ben je niet dood.

 

Alan: Ja, ik weet het.

 

Effie: Ik weet dat ze liegen Alan. Ik heb hen horen liegen omdat ik er doorheen geleefd heb, dus ik weet het.

 

Alan: Wel, het zijn ook dezelfde leugens. Zelfde technieken.

 

Effie: En het kan ze niets schelen.

 

Alen: Ik weet het.

 

Effie: Met andere woorden, toen ik opgroeide was het een plezierige verwachting om op iets vrolijks te wachten. Nu is het instant beloning. Ik wil het en ik wil het nú. Ik geef er niet om wat het kost of wat het met iemand anders doet, ik wil het en wel nú.

 

Alan: Ja, zo is het precies.

 

Effie: Wel, ik zal je zeggen met zelfs al mijn hartkloppingen en ze hebben me sterk gemaakt. Ze hebben me niet gedood en ik garandeer je éen ding. Tot aan de vijftiger jaren, kon ik hier naar dit kleine stadje gaan en spullen achter in de vrachtwagen laten of leggen en het lag er nog als ik terug kwam en ook tíjdens de depressie. Al was het nog zo slecht, niemand komt in je huis. Niemand stal iets. Dus, ze zeggen dat kinderen depressief waren – ja, je werd geslagen. Je kreeg geen klap. Je werd geslagen en ik had drie dagen striemen op me, maar ze kregen je aandacht. En ik werd altijd van te voren gewaarschuwd, doe dat niet. En dus brak dat mijn geest en mijn generatie niet. Nu, laten ze, ze doen wat ze willen. En dus zie je wat je hebt.

 

Alan: Ja, het is vooruitgang.

 

Effie: Dat is waar.

 

Alan: Vooruitgang, ja. We staan aan de afgrond van de vooruitgang.

 

Effie: We hadden de Russ Limnaugh van vandaag. Hij heette Will Rogers en hij hield je voor de gek en maakte grapjes over veel dingen. Hij zei, dit land gaat naar het armenhuis in een auto en ik zei, wel, we gaan vooruit. Nu gaan we nog steeds naar het armenhuis, of erin met drie auto’s. Dus hebben we vooruitgang.

 

Alan: En geen van die bezit je echt.

 

Effie: Ah, door het wonder van je magische creditkaart.

 

Alan: Wel, ze noemen het, deze jongens die voor de grote financiële instituten werken, die deze kredietsystemen bezitten, ze noemen de creditkaart de ‘muizenval’. En dit is wat ze zeggen. We moeten betere muizenvallen bouwen. Wij zijn de muizen. Als je iets wilt kun je het vandaag hebben, precies nu. Pak alleen maar dit stukje plastic. Maar dat is een oude zwendel, zoals ik zeg, je bent of de geldschieter of de schuldenaar. De schuldenaar is een slaaf.

 

Effie: Wel, de eerste keer kreeg ik de mijne vrij snel. Ik leende geld van de bank en ze vertelden me dat ik $ 100 moest hebben om een koe te kopen. Maar ze zeiden me dat ik alleen $ 92 zou krijgen. Ze moesten bij voorbaat rente hebben.

 

Alan: O ja.

 

Effie: Toen moest ik nadenken. Als je dat terug betaalt verlies je, iedere maand koopkracht. Dus tegen de tijd van zes maanden heb je de koopkracht voor de helft verloren. En zij nemen dat geld en leenden het twee of drie keer aan iemand anders uit, met de rente.

 

Alan: Dat klopt. De grote krediet maatschappijen zoals Merril Lynch bewegen milioenen misschien zelfs biljoenen over de planeet, in een paar uur tijd waar ook de rentevoet het hoogste is en houden het in een, misschien voor vier of vijf uur, in een bepaalde bank, nemen het eruit, storten het op een andere. Dat is al het spaargeld van de mensen. Of waarvan ze denken dat het spaargeld is. Ondertussen krijgen ze een kleine uitkering van hun rentevoet, van de bank terug. Maar de grote jongens die de maatschappijen bezitten, maken miljoenen en miljoenen dollars.

 

Effie: Ik ken dit meisje, ze is betrouwbaar. Zij werkte in een bijna gesloten – haar man was een computergenie in het Pentagon. Zij werkte in de stad een paar blokken van daar verwijderd en weet je wat haar werk was?

 

Alan: Wat?

 

Alan: Zij nam de pensioenen van de veteranen en natuurlijk was zij geïnstrueerd – het enige wat ze deed was computeren. Eigenlijk verkocht en kocht ze aandelen op Wall Street. Daarvoor gebruikte ze het geld.

 

Alan: Ja, ik weet het. Kijk, de mensen dingen maken, maken niet het geld. Het zijn degene die andermans geld verhandelen, die geld maken. Zo werkt het hele systeem. Dan de pennenlikkers, ja. Zo werkt het. Werkte je niet op de scheepswerven?

 

Effie: Ja.

 

Alan: Wanneer was dat?

 

Effie: Wel, ik kwam van school af en oh, je kunt je voorstellen dat niemand geld had en jij had een baan. Wel, daar leerde ik een paar andere feiten over het leven. Ik heb geleerd altijd iets voor een regenachtige dag te bewaren. We, ik ging naar de scheepswerf in New Orléans en ze huurden mensen weet je, huurden mensen. Wel, een vent vertelde me, hij zei, je moet een vakbondskaart hebben en dus ging ik naar het gebouw van de vakbond beneden in de stad en natuurlijk had ik mijn $ 10, mijn spaargeld. Maar ik ging terug en op het moment dat ik die vakbondskaart liet zien kon ik naar binnen en huurde ze me. Zo ging dat en ik besloot dat ik een dubbele dienst zou draaien en dus dacht ik dat ik dubbel betaald zou krijgen.

Wel, toen ik mijn cheque kreeg had de regering er de helft van genomen en dus stopte ik dat in mijn persoonlijke compter. Dus kreeg ik in een latere episode, mijn tweede les met de regering. Die komt op rekening van de melkinspecteur. Wel, dat is een van de hoofdrede waarom ik verkocht. Want ik zei, als ík het niet kan krijgen, zíj krijgen het niet. Dus zocht ik de zuinige weg op. En dus verdiende ik niet veel geld. Ik wist hoe ik zonder geld kon leven. Dus vertrok ik hier. Ik kon de stad niet uit staan. Ik kende een buur die me vertelde, dat ik in de kook magazijnen in het Zuid Westen, de staat Washington, kon gaan werken.

Dus ging ik daar naar toe en begon appelen te plukken. Wel, ik en die driebenige ladder wilden alleen maar midden in de lucht, uit elkaar gaan.

Dus, vertelde mijn pachtheer dat ik misschien in de herfst in het magazijn, door kon gaan. Dus zo ben ik daar begonnen te werken en in die tijd hadden ze geen – je werkte alleen maar drie maanden. Dus kon je rondkomen en als je genoeg deed kon je $12 trekken. Maar zoals ik zei, ik wist hoe ik moest leven, dus speelde ik het klaar te leven en ik maakte een tuin en verschillende dingen en ik werkte alleen in de herfst. Natuurlijk werkte ik in de zomer om mijn tuin te beplanten. Met andere woorden, ik had voedsel, onderdak en kleren. Dat was het.

 

Alan: Dus, met andere woorden, je kwam uit bij de Amerikaanse droom. Je had het bereikt.

 

Effie: Werkelijkheid. En zoals ik zei, de regering had je al dit levensonderhoud

niet uitgereikt. Al die dingen, maar ik had een kleine aanvaring met de regering. Ik had geen afval omdat ik de winkel niet had opgezegd.

 

Alan: En je was geen goede producent/consument?

 

Effie: Ja, dat klopt maar het probleem was zie je, ik moest mijn verontreinigingrekening betalen samen met mijn lichtrekening. Dus vroeg ik de vrouw, ik zei, Ik houd hier niet van. Ik zei, ik verkoop nog geen halve kan in anderhalve maand en ik zei, waarom zou ik voor dat moeten betalen? Wel, ze was eerlijk genoeg want soms kom je daar werklui tegen die daar werken. Als je ze goed benadert, kunnen ze je heel veel vertellen. Ze zeggen je de waarheid. Ze zei, wel eerlijk gezegd, zegt ze, als je jou verontreinigingrekening niet betaalt snijden ze je van je licht af. Dus dat noem ik een geheime verstandhouding. Maar het is door de wet geoorloofd.

De jongens die dit allemaal zijn begonnen, ben je het niet met mij eens, dat nadat ze daar hun geld opstartten het eerste ding was wet en orde? De wet en orde en nu hoor je dat woord steeds en steeds vaker. Het is de wet en dat is het probleem.

 

Alan: Ik gaf de voorkeur aan de oude dagen waar je wist dat je een slaaf of een bediende was, dat is hetzelfde. Het is beleefder in Engeland, bediende te zeggen want ze willen niet herinnerend worden aan hun voorouders die slaven waren in de tijd van de Noormannen. Ze waren gewend besluiten uit te geven, Koninklijke beslissingen, dat was in die tijd de wet. Dus hadden ze een koninklijk besluit. Nu noemen ze het gewoon wet en trainen ons dat op een of andere manier, dit een magisch iets is.  Het niet uit maakt hoe onlogisch het lijkt, je moet het gehoorzamen.

 

Effie: Het is het laatste resultaat. Ze maken een wet, dat is het. Weet je, ik wil je iets vragen. Ik kwam gisteren iets tegen zoals ik zei, ik onderzoek altijd. Wel, ik las over de instelling van de apostelen en natuurlijk, hoewel deze jongen begon, hij was agressiever of iets dergelijks, hij begon een kasteel en er was een bepaalde hoeveelheid bescherming. Hij moedigde deze bedienden te komen en er te werken maar zo vlug ze een beetje zekerheid van hem kregen, reikte hij hen een hand uit en greep hen. En dus, voor mij is dat werkelijk de manier waarop de slavernij startte en voor hun veiligheid gaven ze alles op. Dus zo is het hier met deze baby’s – deze opgegroeide baby’s die we nu hebben. Zoals ik zei, van verleiding naar slavernij.

 

Alan: Oh, dat is zo, dat is zo.

 

Effie: En ze houden van hun meester.

 

Alan: Ja, zolang je hen vertelt dat je alles heel erg gemakkelijk voor ze maakt. Je geeft hen afstandsbediening voor de TV. Lichtdimmers. Snel zullen ze niet meer bewegen. Je kunt gewoon een chip in hun hersenen stoppen en hen rechtstreeks aansluiten op de computer en dan zullen ze zekerheid hebben. Want ze zijn toch niet meer in staat om na te denken iets zich te doen. Dus ja, voor makkelijke toegang. Is het niet gemakkelijk. Dat zeggen alle advertenties. Het is zo gemakkelijk. Ze zullen ieder recht dat ze ooit hadden opgeven, voordat ze realiseren dat ze die hadden. Ze realiseren zich niet dat ze iets verloren hebben, totdat je het verloren hebt of je realiseerde je niet dat je ze had voordat je verliest. Dat klopt.

 

Effie: Zoals ik zei, echt en echt waar, ik zag de overblijfselen. Je was vrij te doen – je had een keus. Zoals ik mijn neef vertelde. Ik zei, als ik die baas niet leuk vond of ik had geen zin om bessen bij elkaar te rapen, kon ik met hem naar een andere baan gaan. Of, ik hoefde niet te werken totdat ik iets speciaals wilde. Je had voldoende maar je was niet in de stad en je was aan niets gehecht.

 

Alan: Dat is waar. Dat is wat de betekenis van een stadsinwoner was. Dat betekent dat de stad je bezit en ze hebben ons vandaag de dag laten denken dat het leuk is om een inwoner van een stad te zijn, maar het is allemaal, het is iets legaals, om te beslissen wie het recht heeft, je als individu, te belasten. Dus als je van het ene land naar het andere emigreert, hebben de formaliteiten te maken met die twee landen die aan de top, jou emigratie bespreken. Want een moet het recht om jou te belasten opgeven voor het nieuwe land waar je naar toe gaat, die neemt het over. DUS, WIE BEZIT JE?

Dat is echt, waarover dit alles gaat en ze geven je het gevoel dat je trots moet zijn een inwoner van een stad te zijn en dat is wat Rome deed, Stadsinwoner komt van stad. Zie je, de stad en ze creëerden de stad, de eerste kunstmatige bijenkorf en dat is. Dat is waar Nimrod’s  hoge vrijmetselarij aanspraak op maakte. Want hij creëerde de bijenkorf en in een stad produceer je ondertussen niets dat enig, echt nut heeft voor iedereen. Je moet geld maken om hen daar te houden en met het geld dat je de landelijke gebieden oplegt kun je dan voedsel naar de stad brengen. En met het geld kun je voor de eerste keer een leger opzetten. Dus, geld is de sleutel tot iets wat ‘civilisatie’ wordt genoemd.

 

Effie: Maar het probleem is het strakke monopoly.

 

Alan: Oh, altijd.

 

 Effie: Er is nooit genoeg geld. Denk eens als er genoeg geld zou zijn om te ontwikkelen

 

Alan: Weet je, het zit in de menselijke natuur, het doet er niet toe wat je geld noemde of wat je voor geld gaf, er zijn altijd diegene, de psychopathische, zwendelaars typen met dat soort intelligentie, die altijd dat systeem over nemen. Het is te gemakkelijk een systeem met geld over te nemen. Een systeem van geld. Het is te gemakkelijk.

 

Effie: Wel, zoals ik zei, ik kreeg deze heldere inspiratie of domheid. Alles moest even veel kosten. Er is dan geen winst. Maar toen dacht ik, vroeg of laat zal iemand uitvogelen hoe dit te omzeilen.

 

Alan: Dat zouden ze. Dat zouden ze, ja.

 

Effie: Kun je voorstellen als vandaag een auto, als je er niet altijd belasting over hoefde te betalen wat een auto zou kosten?

 

Alan: Of de 40 vreemde procenten belasting op benzine. Ik weet het.

 

Effie: Zoals ik zei, dat het een ijdel tijdverlies is om over deze dingen te denken en ik denk over iets wat je ooit zei. Er is staat maar een ding te doen,  om zelfs eenvoudige stammen te hebben. Op het moment dat iemand een zwendelaar lijkt te zijn, dood je hem.

 

Alan: Wel, dat zou je moeten doen. Maar als je het niet deed zou hij eindigen jou te domineren en zou je allemaal, gratis voor hem werken. Dat is de slavernij. Dat is precies wat ze doen. De hebzuchtige aard in de mensen is als snoep voor een kind leggen, om een geldsysteem te hebben met enige psychopathische – knappe en psychopathische types erin. Zij zullen dat over nemen. Zij zullen dat definitief over nemen. Het maakt niet wat je gebruikt voor geld, als je hele gestructureerde systeem, op geld werkt, zoals het onze doet. Iedere zogenaamde civilisatie is een economisch systeem en het draait om het geld en alle wetten, heel de cultuur in de samenleving draait om geld. Dat is de sleutel tot alles.

 

Effie: Eigenlijk zou je geld uit het systeem moeten  houden en dus zou je een hele eenvoudige levensstijl hebben maar je zou in staat zijn te overleven, als je het essentiële hebt.

 

Alan: Het essentiële, maar hier is een probleem. Ondertussen zijn we nu zover van de natuur verwijderd met de hele computerisatie, de televisies, opgelegd amusement, alles opgelegd, de meeste mensen zullen nooit naar een ander systeem willen gaan, dan die waar ze in zitten, ook al geeft het systeem waar ze inzitten, hen maagzweren, het echtscheidingsproces doet versnellen, het opbreken van families en de angst hun banen te verliezen. Het is alles dat ze kennen en de meesten kunnen zich niet voorstellen op een andere manier te leven dan daar waar ze inzitten.

 

Effie: Ik denk dat mijn neef ongeveer 20%, misschien 40% in de wereld waarin ik opgroeide, zit. Ik bedoel waar hij in opgroeide en de andere 60% is van hem, dus hadden we vandaag een kleine discussie en ik vroeg hem, ik zei, zou jij dit snelle leven graag opgeven en terug gaan naar een eenvoudig leven, als je jong zou zijn. En ik zei, je hoeft niet al die andere dingen op te geven . Maar ik zei – hij antwoordde niet dus zei ik, ik weet dat je het niet zou doen. Het is een te groot offer en je zou dat niet kunnen.

 

Alan: Ja, de meeste van hen zouden het niet kunnen.

 

 

Effie: Als je eenmaal verslaafd bent aan die spullen, zit je vast en ze hebben niet de wil het te doen. Eigenlijk is de verleider er altijd, hen proberen terug te lokken. Dacht ik zelfs aan. Maar als je erin verdiept, tijdens de jaren die ik geleefd heb, ikan ik je een ding zeker zeggen. Je bezittingen, bezitten jou. Het enige ding dat het beste in het leven is, is gratis. En het is het woord vrij want je bent vrij ervan te genieten als ze niet van belang voor je zijn en je ze niet herkent. Alan, ik kon in alle eerlijkheid zeggen, een miljoen dollar zou me zelfs niet interesseren en ik zeg je een ding, ik sta sterk in mijn overtuigingen. Als de regering er 75% van zal nemen, zou ik het weggooien voordat zij het zouden krijgen. Zo voel ik dat. Maar dat geld zou me geen goed doen Ik bedoel het interesseert me niet want ik weet wat er inzit.

 

Alan: Ik weet het. Het is afzetterij.

 

Effie: Zoiets en het lijkt of ik niets anders doe dan over mezelf praten maar hoeveel mensen vandaag die je kent, kunnen opstaan en iedere dag doen wat ze willen. Ik kan de hele dag lezen. Ik kan midden in de nacht opstaan en midden in de nacht naar bed gaan. Ik kan vandaag werken. Ik hoef vandaag niet te werken. En ik denk dat je zou kunnen zeggen, in mijn kleine fort en ik noem het een fort – er is een verschil tussen een fort en een kasteel. Ik zeg je als iemand komt en mij eruit probeert te krijgen zal ik erger zijn dan een das. Laat me alleen en ik weet dat ik niemand lastig val en de dagen zijn kort en je weet niet op welke dag of welk uur dat zwaard zal vallen.

 

Alan: Ik weet het. Wel, ik zou zeggen dat de meeste lui bang zijn om te leven en bang zijn om te sterven. Dus haasten ze zich door hun leven omdat ze doodsbang zijn om te sterven en ze genieten niet van het leven omdat ze doorheen rennen.

 

Effie: Ja. Ik heb een zus die, ze is bezeten – ze voelt niet wat ze moet doen om door te gaan met leven en ik ben tot de conclusie gekomen dat ze bang is om te leven en ze is bang om dood te gaan, maar ze is banger om dood te gaan. Ze zou alles nemen als ze haar alleen maar laten leven.

 

Alan: Ja, en dat is precies hoe de elite ook denkt en daarom hebben ze natuurlijk al die hogere wetenschappen om zichzelf in leven te houden.

 

Effie: Maar ik kan naar waarheid zeggen dat het minder angstig is om meer nodig te hebben en er zijn ergere dingen dan dood gaan.

 

Alan:  Wel, er zijn levende doden en dat is hetzelfde ding, ja zeker. Maar met de civilisatie nemen ze hen natuurlijk mee, richting een chip in hun hoofd die ze zullen nemen en ik zal je vertellen ze beloven hen dit, het zal al je problemen beëindigen. Je zult je geen zorgen meer maken over van alles. Het zal beter zijn dan een kalmerend middel en daar gaat het en ze zullen ervoor gaan. Hoe meer je hen bang kunt maken, hoe meer je hen in paniek kunt houden, nog meer treffen, kun je hen bang maken met alle economische depressies en alles wat verkeerd kan gaan in het leven

 

Effie:  Zij moeten een routine hebben--- 

 

Alan:  Ja, die hebben ze. 

 

Effie: ik herinner me de angst-voor-de-lippenstiften. Met andere woorden, als het geen oorlog of een aardbeving of een andere ramp is----

 

Alan: Of plagen.

 

Effie: Het is een angst, Weet je, je kunt beter geen spinazie eten. Met andere woorden, als ze niets anders hebben dan gooien ze er dat in, maar ze herinneren me aan een groepje wespen. Houdt mensen van streek en pook ze op zodat ze niet terug kunnen en het eerste was de angst-voor-de-lippenstiften, ze komen regelmatig terug met hetzelfde. Ik bedoel, in de tussen tijd komen ze met een of andere angst.

 

Alan: O ja. Wel, je kunt niet iedere generatie vrede geven zie je. Je verliest de controle over hen als je ze vrede geeft. 

 

 Effie: En dan moeten ze natuurlijk de moordende Jan of de gekke Jan terug brengen. Ze hadden een in Toronto.

 

Alan: Montreal.

 

Effie: Montreal.

 

Alan: Ja. Een ander vreemd karakter precies zoals de jongens in de Columbine schietpartij en hij was zelfs ook op internet met zijn eigen site waar hij altijd geweren op de camera richtte. Het is iets vreemds, ze houden een beetje van Canada waar ze voor het geringste op je af komen. Ze stonden deze jongen dat allemaal toe

 

 

Effie: Wel, ik vroeg me af – je vertelde me hoe streng ze over wapens, in Canada.

 

Alan: Wel, ze hebben deze jongens nodig. Telkens als ze weer wetten willen doorvoeren kunnen ze dit programma krijgen. Ze geven hen de zoemende woorden en hup ze gaan en doen deze dingen. Dat klopt. Net als een uurwerk. Je kunt erop rekenen dat het gaat gebeuren.

 

Effie: Ja, zoals ik zei, ze moeten je de hele tijd van streek en bang houden.

 

Alan: Het is het oude verhaal, zie je. Het doel heiligt de middelen en dus veroorzaken ze de situatie als ze niet krijgen wat ze willen. Ze veroorzaken de situatie, zo te zeggen, zie je. Kijk, we hebben het je toch gezegd en ze laten het gebeuren. Dit is weer een oude, oude routine.

 

Effie:  Dat is wat ik zei, hoe dankbaar ik je was dat je doorgaat, want als je alleen een van deze als een ongeluk of een geïsoleerde episode neemt, maar daarom moeten ze je de hele tijd van streek houden. Je hebt geen tijd om na te denken want als je zou denken dat de goede almachtige boven je, de continuïteit kon zien en het is zo monotoon en het is zo eenvoudig.

 

Alan: In de oude dagen gebruikten ze de eenzame messenman, een eenling. Hij behoorde altijd tot een sekte of zoiets en ze staken iedereen neer van wie ze gezegd hadden ze neer te steken- en stond daar gewoon te wachten tot hij gevangen werd of zichzelf doodde. Nu is het de eenzame wapenman , dus ze karnen ze uit, psychiaters zijn daar goed voor want je ziet tamelijk goed dat  al deze jongens naar de psychiater zijn geweest en ik ben er zeker van dat ze voor hun toekomstige gebruik, geprogrammeerd zijn als ze naar deze bepaalde psychiaters gaan.

 

 

Effie: Je zei dat ze hen programmeren. 

 

Alan: Ja, dat is zo. Hetzelfde met die jongen in Schotland die de Dunn Lane schietpartij deed. In Engeland is het  moeilijkste van alles, een handgeweer te krijgen en toch had deze jongen er een. Het is een Britse Lord die voor hem had gesproken en de politie had gezegd hem een vergunning te geven ondanks dat ze wisten dat hij een pedofiel was. Ze wisten dat hij op veel verschillende manier eigenaardig was en toch gaven ze hem dat. Hij bezocht een psychiater, deze jongen en zijn ma zei, dat hij die ochtend binnenkwam zoals hij iedere morgen deed en er was niets ongewoons aan hem. Leek, als altijd, tamelijk rustig en hop, daar ging hij. Daarna, zei ze, was hij op het nieuws toen het gebeurde. Hij was geprogrammeerd. En dit is iets ouds. Mind control is iets ouds. Oud, iets ouds. Dat was waar de MKULTRA over ging hier in Canada, een psychisch voortbesturen, meer en meer en meer totdat je een robot had.              

 

 Effie: Wel, de mensen zijn aan dit nu zo gewend geraakt, je kunt massa’s controleren.

 

Alan: Altijd. De hele bevolking neemt het in zekere mate aan. Natuurlijk raken ze gewend. Herhaling, psychisch voortbesturen. Boem, boem, boem en wachtwoord! Het is de zin die steeds weer, steeds weer, door advertenties of nieuwsberichten wordt herhaald.

 

Effie: Iedere advertentie heeft de laatste tijd, tenminste ze suggereren je, dit is de makkelijke weg. Je zult al die ruzies niet hebben, Al die ruzies. Wel, dat is het leven. Wat verwacht je dan?

 

Alan: Wel je bent of onafhankelijk met de ruzie, of alles wordt voor je geregeld en ben je een slaaf.

 

Effie:  But you won't have this hassle if you just pay to take care of it for them.

 

 Effie: Maar je zult al die ruzies niet hebben als je hen er gewoon aandacht aan hen schenkt.

 

 Alan: Dat klopt en laat een deskundige het voor je doen.

 

 Effie: Dat klopt.

 

Alan: Wat weet jij? Het is gewoon verbazend. Het is allemaal training, zie je. Het is Pavlov’s reactie. Het is een wereld, gerund door deskundigen ook al praten ze meestal door hun hoed of liegen gewoon puur, waarschijnlijk door hun tanden. We zijn allemaal getraind in het plotseling opspringen en naar een deskundige luisteren.

 

Effie: Wel, ik heb persoonlijk, hersenspoeling ervaren. Mijn moeder ging weg – kwam hier terug om met een dochter mij te bezoeken en dus had ik geen voorraad zeep meer of zoiets, dus ging ik naar de winkel en wat ik deed, zag ik voor mijn geestesoog. Ik zocht naar hetzelfde merk dat zij in huis had en ik kon het niet vinden, en dit is echt. Ik zei, wel wat zou ik nemen? Ik moet iets van zeep hebben en wat deed ik dus, ik keek naar de collectie en ik pakte de zeep uit de reclame die ik had gezien. Ik op z’n minst kon ik beoordelen dat ik het me bewust was. Ik zei, ik was gehersenspoeld, omdat dat de zeep was die ik pakte. Die ik op de TV had gezien. Dus, hoe zou je dat noemen? Hersenspoeling.

 

Alan: Dat is het zeker.  Het verbaast me. Ik groeide op bij het zien van bepaalde zeeppoeders die kleren witter dan wit maken en eerst waren ze gewoon wit. Toen extra wit en toen was het witter dan wit en toen werd het briljant, verblindend blauw wit en nog meer van dat. Is helemaal niet veranderd, alleen de prijzen.

 

Effie: En zoals je zei, de menselijke aard verandert niet.

 

Alan: Nee, die verandert helemaal niet. Het verandert helemaal niet. Dus krijg je zeker – Hoe doen ze daar met het herbouwen van New Orléans?

 

Effie: De wat?

 

Alan: Het opbouwen.

 

Effie: Selectief.

 

Alan: Selectief. Hebben ze daar nog steeds al die controlepunten op de wegen en zoiets of is dat beëindigd?

 

Effie: Ze zijn niet eens begonnen. Ik bedoel, zoals ik zei, bepaalde buurten waar de duurste huizen zullen komen en het is bijna als een uitputtingsslag. De mensen kunnen niet terug komen als ze geen huizen hebben en ze zouden kunnen werken maar ze kunnen geen huis vinden dus is het een valstrik zo. Ze laten je erin lopen en ze doen niet echt iets behalve, ik noem het: alles- wat –de- superdome -opbouwt. Ik noem het zelf het super uilskuiken met een dop en dus heb ik niet eens de radio aan gedaan om zelfs naar het nieuws te luisteren – ik bedoel, het weer want ze hebben een extra gezond voetbal seizoen. Ze worden extra gek.

 

Alan: Koepels voor dommeriken, worden ze genoemd.

 

Effie: In dat soort sporten. Het komt er echt op neer, het wordt, net zoals je zei of voorspelde. Dat de stad voor de rijken wordt.

 

Alan: Ja, het wordt een kleine, meer natuurlijke woonomgeving voor de UN.

 

Effie: Worden veranderd in woonomgevingen. 

 

Alan: Dat klopt. 

 

Effie: En ze hebben daar de nationale garde, er zijn er 300 . Ze hebben 50 of  80 cavaleristen naast de politie en er zijn steeds 10 schietpartijen per nacht. Niets is veranderd. Het doet me zoiets herinneren, weet je, voor Hitler, hier zo, laten ze alles, sparen alles op totdat ze de mensen smeken iets te doen.

 

Alan: Zelfde met Mussolini. 

 

Effie: Het laatste dat ik hoorde was dat er een bende is, drie van die en ze gaan een bar binnen en komen na een paar minuten met wapens terug. Ze doen hun patronen in de kamer en beroven

hen. Ze beroofden de bar --

 

Alan: Ik bedoel, je geeft de klanten zelfs geen vrij drankje voordat ze vertrekken – van het huis!

 

Effie: Maar zoals een arme vrouw zei, ze zei, de Nationale Garde is vier gebouwen verder weg. Ze hielpen ons niet.

 

Alan: En misschien viel het niet onder hun rechtsbevoegdheid.

Effie: Ze hadden hun orders. Met andere woorden het wordt daar zo wetteloos, je bent een gek als je daar blijft.

 

Alan: Waar is dat precies?

  

Effie: Het meeste in het Franse Kwartier. De hogere grond.

 

Alan: De hogere grond, ja.

 

Effie: Ze gaan niets met het andere doen. Zoals je zei, ze gaan – in feite hebben mensen niet genoeg water. De straatverlichting is slecht. Ze zijn vernield zoals beschreven wordt of, weet je het is gewoon een georganiseerde verwarring.

 

Alan: Ja echt, en toch willen Amerikanen dit systeem over de wereld exporteren. Tjonge, we hebben veel om naar uit te kijken.

 

Effie: Wel, Ik weet, ik heb een deel over wat een vent zei – weet je, mensen schrijven naar de krant en hij zegt, we willen Kuweit net als ons maken. Overbeladen met belastingen en misdaad en dope en al dat andere. Hij zei, dat komt samen mee.

 

Alan: Ik weet het. Drugs, misdaad, abortus klinieken, al het gebruikelijke. Weer, we staan aan de afgrond van de civilisatie. Exporteer dat rond de planeet totdat iedereen onderling afhankelijk is. Er zijn geen huwelijken meer over en niemand kan meer opschieten met iemand anders, dus de regeringen – Ze spelen rechtstreeks de baas over jou. Je staat er alleen voor. Oh ja, de strategie is verbazingwekkend.

 

Effie: Ik vertel je de waarheid. Ik zou liever geleefd hebben – ik had een goed leven zelfs met alles – het heeft me sterk gemaakt maar ik zou nu niet met mijn achterneef willen ruilen. Ze leven het jachtige leven, zij en haar man en je zou zeggen dat ze echt gelukkig zijn. Maar ik zou niet met hen willen ruilen. Ik zou het niet willen, want ze hebben niets. En het meeste, dat is het ergste deel, de regering kan het iedere dag afnemen.

 

Alan: Ze kunnen het op iedere dag afnemen maar ik denk, het is ook zo hoe je dit leven, in je geest, leeft. Kijk, als je geen uitdagingen hebt, als je denkt dat je het gemaakt hebt en alles naar je toe komt, de meeste mensen, je herinnert je niets. Er is niets te herinneren. Er is niets speciaals te herinneren. Je leert en groeit niet, op geen enkele manier ja, je kunt alle materiele dingen aan het einde van het leven hebben die meestal onmiddellijk per opbod verkocht worden of door de regering afgestraft met terugwerkende belasting, maar je leert niets. Je bent helemaal niet gegroeid. Het lichaam wordt oud maar de geest heeft zich helemaal niet bewogen dat is weer, het neven effect.

 

Effie: Alles is instant beloning en ik vertelde mijn neef gisteren, ik zei, ik hield van de verwachting – ik had plezier in wat ik had en het was een herinnering waard. Ze hadden deze beloning zo snel, ze kijken naar een andere, net als een drug en ze hebben niets te herinneren. Geen plezierige herinneringen. Niets te herinneren.

 

Alan: Nee. Alleen een berg afval voordat het zeker ondergeploegd wordt. Wegwerp afval. Zie je, zo is het leven niet. Dat is geen vervuld leven.

 

Effie: Wel, dat is wat ik hoor, is dat alles in het leven? Is een baan totdat je te oud bent het te doen, echt goed? En dan laat iemand je boeten en je kunt zelfs nooit pensioen nemen vanwege de inflatie. Die kleine boetedoening houd je niet op de been. Je moet blijven werken tot je neervalt. Ik vraag me af hoe ze dat op die manier hebben kunnen organiseren.

 

Alan: O, ja zeker. Daar gaat het allemaal om. Kijk, waar het om gaat is de geplande samenleving. Een geplande samenleving is waar ze 100 jaar geleden en meer, waar alles gepland was; van geboorte tot de dood, van wieg naar het graf.

 

Effie: Wel, de titel van dit boek hier, intrigeert me. Zoals je zo vaak hebt gezegd en ik heb zelf gezien, oorlog creëert zoveel onder de vlag van oorlog, en dan plannen -

 

Alan: En sociale verandering.

 

Effie: En dus is een geplande economie, was wat hij onderwees. Dan zegt het, staats samenwerking.

 

Alan: Ja, de regeringen breiden hun macht uit. Alle departementen van de bureaucratie breiden hun macht onder oorlog uit.

 

Effie: Weet je, ik kreeg gedurende de Depressie belangstelling voor de AAA. Ik dacht, ik zoek al deze verkortingen op. Ik weet over de WPA  want ik leefde daar deels van maar de AAA, dat was de Agricultural Adjustment Agency en ze geven een lijst uit over hoe de landbouw introk en als je er echt over nadenkt, is het niet zo vreemd in de Constitutie, waarvan het zelfs niet zeker was dat je het zelfs gewijzigd kreeg – ik bedoel gemaakt of gelegaliseerd . Dat je niet eens wist of je in staat zou zijn al die kleine landen hoe dan ook te verdedigen. Ze gaven zoveel aan ieder stadsgebied, land, universiteiten. Dus, ik zou zeggen dat verhaal – er werd gesuggereerd meer aandacht aan landbouw te geven maar in ieder geval, door de jaren heen trok de landbouw in en nam zoveel dingen over.

 

Alan: Wel, de grote landbouw, voedsel ondernemingen zijn ingetrokken en hebben alle kleine boerderijen overgenomen.

 

Effie: Daar ging het de AAA allemaal om, om de landbouw te controleren.

 

Alan: Dat klopt.

 

Effie: En het beste deel ervan, zoals een vent in het artikel zei, hij weidde erover uit, maar hij zei dat als de regering de boeren betalen en ze hun producten goedkoop zouden verkopen. Ik herinner me hoe je plotseling al die conserven kon kopen, dit goedkope voedsel en het in blik conserveren en ik herinner me alles opeens – schappen stonden zo vol van Libby’s en Del Monte’s en verschilde anderen--

 

Alan: En Dole’s. Vergeet Dole’s niet.

 

Effie: O ja, Dole.

 

Alan: Een grote familie daar. Onhoudt wat Rockefeller zei: “ competitie is een zonde”.

 

Effie: O ja.

 

Alan: Ze meenden het. Hij spotte niet. Hij deed een feitelijke stelling volgens hem en zijn hogere religie. Want deze jongens aan de top zien dat zo. Het is hun alleenrecht en iedere competitie is letterlijk een zonde.

 

Effie: Wel, laten we het zo zeggen. Dat was een andere keuze. Je had een keus om een Jip en Janneke handeltje te hebben en mensen hadden dat. Je was zelfstandig en ze huurden deze kinderen onder de leeftijdgrens, in. Dat hield hen bezig en ze leerden iets, maar in ieder geval de regering komt en zegt, ah, je bent wreed deze kinderen onder de leeftijdsgrens te gebruiken. Dus natuurlijk kregen ze betaald. Dat is wat we deden, een graantje kleingeld meepikken. En precies waar ik woon, moeten de mensen vertrekken en als ze hun huis behielden en ik zou het geen platteland meer noemen. Maar als ze hun huis hier aanhielden, het is ongeveer 60 mijl tot Baton Rouge en ongeveer 75 naar New Orléans. Als je hier wilt wonen en daar kan wonen ga je iedere dag naar je werk. Er is hier geen werk. Tenzij je bonen kon plukken. Je zou bessen kunnen verzamelen. Ik bedoel er waren kleine-gewassen boerderijen. Maar zoiets en kleine zaken. Je zou naar de stad kunnen gaan en wat ze echt winkels noemen. Er was wedijver. Als je een band nodig had, waren zelfs in dit kleine stadje twee of drie plaatsen waar je de prijzen en de producten kon vergelijken, maar  er is nu nog maar één. En deze mensen die daaraan werkten, werken voor de regering of zitten in de gevangenis of aan de steun.

 

Alan: Dat wordt vooruitgang genoemd.

 

Effie: O ja. Er was een liedje die de Britten ergens speelden – zij gaven zich over. Het heette “A world Upside Down”.

 

Alan: Wel, het is niet zo moeilijk als en paar wijze mensen met archieven van de echte geschiedenis en de echte menselijke psychologie een cultuur kunnen creëren en je helemaal naïef van geboorte tot de dood kunnen houden als het om de echte feiten in het leven gaat en dat is gebeurd.

 

Effie: Dat is waar.

 

Alan: Ze hebben miljoenen en miljoenen en miljoenen mensen in hun systeem getraind. Hen een nep realiteit gegeven; die van de nieuwslezers en tijdschriften en zo komen, en daar gaat het echt om. De jongens aan de top begrijpen de wetenschap van het controleren van mensen en hoe ze te indoctrineren in een realiteit waar zij zorgen dat die gemaakt wordt.

 

Effie: Wel, hier word ik weer persoonlijk, maar het verontrustte me. Herinner jij je dat ik je vertelde toen ik naar New Orléans ging en de rivierdijk die ieder moment kon breken en ik stond daar en ging door met mijn zaken. Ik had nooit gedacht, geen enkele mogelijkheid over wat er kon gebeuren. Dat vond ik zorgelijk. Ik bleef eraan denken en ik zou graag weten, niet alleen hoe maar waarom. En dus bleef ik daarover denken wat er zou gebeuren als je naar de stad gaat, je wordt ontwapend. Er is automatisch minder gevaar in menigten en wat je een keer zei, dat we met een zeker overlevingsinstinct zijn geboren. Maar het wordt je afgepakt, zie je, als je naar de stad gaat laat je, je hoede gaan, want er zijn andere mensen en ze doen normaal. Dan heb je de autoriteiten die je wat vertellen. Je hebt de politie die je beschermt en het eerste ding dat je weet is, dat je een papperig stuk niemand bent. Je hebt al je overlevingsinstincten verloren en als je daar blijft gebeurt dat me je.

 

Alan: Ja ik weet het.

 

 Effie: Maar dat is wat en zoals ik zei, ze luisteren en dan raken ze er iedere dag, nog meer in verstrikt. Ze vertellen hen wat ze moeten denken, wat ze moeten doen en alles.

 

Alan: Ja en wel wat er in het theater populair is. Wat nu precies in is. Wáar het is.

 

Effie: Huh

 

Alan: Ik bedoel wat er op het toneel en de films populair is en waar je naar toe moet gaan en waar je moet gaan eten, wat er te doen. Je hoeft zelf geen echte keus meer te maken, nergens.

 

 Effie: Wel, ik vertel je de waarheid, de kwestie is, dat mijn geest plotseling van alles uit mijn computer naar boven haalt. Ik herinner me toen ik jonger was en je weet hoe de dingen verdwijnen, wegvagen Alan? Je herinnert niet wanneer ze als een stoommachine stopten.

 

 

 Effie: Wel, ik moet eraan denken als – zoals je zei, alles is nu normaal. Alles wat gebeurt is normaal. Wel, toen ik jonger was, ik zou zeggen tot aan de jaren ’50, als je iets vroeg, keken de mensen naar je en zeiden, ben jij gek? Je bedoelde te zeggen, dat je van de regering zou verwachten, tot het einde van het jaar te wachten met het innen van de jou belastingen zodat je het hele jaar geld kon hebben? Ben je gek? Maar alles wat je naar voren bracht, gevoelig of iets dat anders was, was dát het eerste woord dat je gezegd werd. Over dit dacht ik vandaag na. Ik hoor dat niet meer zeggen want niemand heeft meer zinnige ideeën. Alles wat ze je vertellen in het journaal, dát is het. Je aanvaardt het maar stelt geen vragen.

 

Alan: Dat klopt. Het dringt niet tot hen door dat dit een gefabriceerde realiteit is en ze hebben de bekwaamheid tot redeneren overgegeven aan de media en ze denken echt dat het er is om voor hen te denken. Ze geloven dat echt.

 

Effie: Wel, ik denk na over wat je een keer zei, over ze – wat ik wilde zeggen--

 

Alan: Over de media en denken en logica. Maar ja, ze hebben geen – ze kunnen niet meer door de zwendel heen kijken omdat onze realiteit dagelijks, aan ons verhandeld word. Het wordt aan ons verkocht en wat er ook politiek correct is en door de top gestuwd wordt, ze praten dezelfde zinnen na, dezelfde opgevangen woorden en al de rest. Nemen de gewoontes aan die hen verteld worden aan te nemen en dat is precies zoals het in “1984” was. Het ging over Winston, die de bureaucraat was die voor de realiteit van het leven wakker werd en als hij gemarteld word omdat hij bij een meerdere wakker is. Zijn meerdere zegt tegen hem, - als ik zeg dat ik vliegen kan en jij zegt ik kan vliegen, hij zegt, dan kan ik doen wat ik wil. Met andere woorden, realiteit is, wat ze ons ook vertellen, zo is het . Normaliteit is, hoe zij het maken. Het kan in van alles gemaakt worden en de bevolking gaat er in mee, zonder het op te merken.

 

Effie: Ok, ik weet waar ik aan dacht. Je zei terloops iets over, dat alles normaal is, Wel, je stelt daar geen vragen over. Ik bedoel, met andere woorden, waarom niet – er zijn een dozijn andere, verschillende wegen hoe je iets kan doen. Niemand brengt dat ooit naar voren en als je dat deed, werd je apart gezet.

 

Alan: Dat zeg ik. Het is, wat ze ons ook vertellen wat normaal is, waar we moeten gaan en het publiek neemt dat als een nieuwe gewoonte aan, een nieuwe manier om naar iets te kijken of te gedragen of wat dan ook. Ze nemen het in een mum van tijd over. Op de eerste plaats was het niet hun idee. En natuurlijk, de meesten en dit is heel bekend bij degene aan de top, ze willen niet verschillend zijn van de massa, van de kudde. Ze willen hetzelfde zijn, dus daarom is het zo gemakkelijk de massa’s in alle eeuwen, te controleren, tegengesteld aan hersenspoelen, een toevallig individu, hier of daar.

 

Effie: Wel hoe meer ze dit doen, des te meer moeten ze hetzelfde zijn. 

 

Alan: Ze praten over dezelfde onderwerpen. Wat er hun ook, uit de tijdschriften en de films, gegeven wordt. 

 

Effie: Ik dacht vandaag aan wat je zei over uniformen. Ze gooien ieder jaar goede kleren weg om de laatste mode te krijgen. Ik las een keer een verhaal over een scène in St. Louis. Je hebt een jongen in een huidbevlekte broek. Je hebt een jongen met hertleer aan. Je had een honden deken. Je had Lindsey hout en ik betwijfel of ook maar twee mensen hetzelfde gekleed waren en het was prima. Sommige onder hen namen de Indiaanse gewoonte om de britches (onvertaald) op de rug uit te knippen en dus waren ze allemaal verschillend. Maar ze droegen wat ze wilden en je ging de winkel binnen of je ging naar het werk, je kocht wat je leuk vond. Maar nu, ga naar elke winkel – ik bedoel, het doet er niet toe hoeveel winkels je binnen loopt. Deze herfst modes zijn allemaal hetzelfde en eigenlijk, iedereen nu, je zou denken dat ze naakt zijn als ze niet dezelfde kleren zouden hebben als jij, of de menigte.

 

Alan: Of gek. Hij moet gek zijn, hij is anders. Ik weet het.

 

Effie: Wel, in feite hebben ze de moed of de gedachte niet om het te doen.

 

Alan: Ja, het dringt niet tot hen door. In feite, iets wat ze niet realiseren, onderbewust willen ze zich CON-formeren. Aanpassen aan de rest. Dit is wat ik zeg, de meeste mensen gaan door hun leven, en merken nooit op dat hun gedachten en vooroordelen vaak zelfs niet van hen zijn. Ze worden rechtreeks naar hun hersenen verkocht. Waar ze aan denken. De film waar ze over praten. De onderwerpen waar ze over praten worden hen rechtstreeks verkocht. Electronische truc van de elite.

 

Effie: Wel,  ik zal je vertellen, je hoort vaak dat oude mensen wensten weer jong te zijn maar ik kan je garanderen, ik niet. Ik zou nu niet hen willen zijn. Maar ik heb dan ook niet de mentaliteit. Ik zou me naar hun mentaliteit moeten schikken voordat ik het zou verdragen.

 

Alan: Ik bedoel er is niets om naar uit te kijken. Het is alleen opmaken, spenderen zoals je zegt, naar iets zoeken dat hen gelukkig maakt omdat er geen tevredenheid is, zie je. Het wordt hen niet toegestaan, tevreden te zijn.

 

Effie: Wel, zoals ik zeg, het is bijna als een drug. Ze krijgen een shot. Ze krijgen hun beloning en zodra ze het krijgen, rennen ze weg en zoeken naar iets anders.

 

Alan: Maar kijk, in het systeem waarin we vandaag zitten is het nu gewoon omdat ze geen contact met hun familie hebben. De ouders nemen niet de tijd en praten met hen. Veel van hen hebben geluk als hun ouders zelfs thuis zijn en dus groeien ze op, zoekend naar iets vervangends en het wordt altijd door de professionelen aan hen verkocht. Dit zal je gelukkig maken.

 

Effie: Er is hierzo, zes mijl nieuwe snelweg, de tweede weg ga ik op, provinciale snelweg en ze gaven hen allemaal nieuwe postbussen en dat was ongeveer een jaar geleden. Dus viel me op, terwijl ik gisteren langs de stad reed, dat bijna geen enkele van deze nieuwe postbussen gebruikt waren. En dus, zoals ik zei, toen je over de ouders praatte die niet thuis zijn, misschien zijn de ouders soms wel thuis en de kinderen niet.

 

Alan: Ja dat ook.

 

Effie: De een of de ander is altijd weg.

 

Alan: Er zijn geen echte discussies meer. De ouders financieren eenvoudig het kind als ze opgroeien om een goede arbeider, een consument te worden en dat is wat Bertrand Russell zei, “het is goedkoper om de ouders toe te staan hun kinderen te blijven grootbrengen en voor hen uit te geven, aangezien de staat de geest van het kind controleert”, en dat is gebeurd, zie je. Het is allemaal gedaan.

 

Effie: Wel, als je erover nadenkt, gisteren was ik gewoon iets door aan het kijken en ik kwam de scholen tegen. Ik was in staat te ontsnappen. Het waren vooral grappige schoolboeken en die waren door de staat gemaakt en ze hadden controle over het curriculum. Dus, merkte ik in Truman’s wereld, ik geloof dat ik het – presidentschap moet noemen, hij drong erop aan sommige scholen te helpen en weet je wat daaruit volgt en ook je staat niet stil te denken dat iemand de boeken koopt. Ik bedoel, de boeken waren allemaal belangrijk, wat ze waren. Wel, zie je, ik vluchtte een beetje omdat ik op het platteland was en dus eerder dan een nieuw boek kopen met ieder jaar een cijfer, kregen wij de oude boeken uit de stad en dus kregen wij een beetje meer te leren dan, zeg maar iemand anders in de grote steden. Natuurlijk was een van de taken van de schoolraad om boeken te selecteren. Was dat geen grote klus? Ik bedoel groter dan je zou denken. Dát boek selecteren. Wat staat in dat boek, dat je moet lezen.

 

Alan: Wel, het is wat je moet weten. Wat zij beslissen wat je moet weten en wat je niet moet weten. Alles wat je nodig hebt te weten. Dat klopt, maar zelfs de scholen zijn voor controle opgezet en ook om de samenleving te uniformeren en uniforme denkers, die allemaal hetzelfde dachten, eruit te romen die allemaal langs hetzelfde denken. Dezelfde richtingen omdat ze allemaal in hetzelfde systeem getraind zijn. Allemaal deel van hetzelfde en elkaar zijn omdat ze er allemaal in getraind zijn. Ze dachten allemaal dat normaal waren omdat ze het allemaal napraten op dezelfde tijd. Zo wordt normaliteit door de mensen beoordeeld. En toch, zoals ik zeg, als van daaruit gaat – zelfs in Quebec geven ze een andere versie van de geschiedenis dan degenen die op Engels sprekende scholen worden onderwezen, dus is het hetzelfde.

 

Effie: Ja, ik herinner me dat je me dat vertelde.

 

Alan: Ja, de verschillende versies van geschiedenis ligt aan degene die je onderwijst en waar je bent en het is al te waar dat GESCHIENIS ALTIJD GESCHREVEN WORDT DOOR DE OVERWINNAARS  en het suggereert geen goede jongens. Het betekent alleen, de jongens die gewonnen hebben en dat is weer het systeem waarin je leeft.

 

Effie: Wel, ze wisten dat ze je geest controleren en het lichaam volgt.

 

Alan: O ja.

 

Effie: Om controle over die geest te hebben.

 

Alan: Dat klopt. Het is volmaakt om de geest te grijpen en te indoctrineren als het jong is. Het trainen in verschillende – als de school begint wordt elke generatie een beetje anders onderwezen dan de vorige, zodat grote veranderingen, die misschien 30 jaar van tevoren worden gepland, ze nemen het veel gemakkelijker aan omdat ze het in een ander licht zien dan toen ze jong waren.

 

Effie: Wel, ik dacht daarover na, over normaliteit en je accepteery wat er je gegeven word. Wel, als je nooit – het is als een kind die langs een slang of iets loopt. Als je niets weet, hoe kun je zelfs iets vragen als je niets weet.

 

Alan: Wel, als ze je alleen maar een bepaalde hoeveelheid feiten geven en je niet de rest van het verhaal geven, krijg je een totaal ander idee of perspectief over die bepaalde situatie.

 

Effie: Dit is een speciaal voorbeeld over wat ik zag tijdens het civiele rechten programma, ik bedoel, het was zwaar hier in deze stad. Deze betrouwbare persoon vertelde mij dat ze – de politie had een hond. De hond – je weet  dat de politie honden begonnen  te gebruiken?

 

Alan: Ja.

 

Effie: En ze zijn getraind. Wel, deze foto, van deze woedende hond, die op deze gekleurde persoon springt zie je in de krant, Maar wat ze uit het beeld geknipt hebben was, dat deze gekleurde man een honkbal bat had en hij probeerde de politieman aan te vallen. De hond reageerde alleen maar zie je, als je naar de foto keek, was het enige wat je zag, de hond die de gekleurde man aanviel en dus had je een vooringenomen mening – ik bedoel beeld.

 

 Alan: Ja, zo gaat dat. Zeker.

 

Effie: En de dag ervoor, de burgemeester van New Orléans, - oh, deze keer hebben we betere communicatie. We hebben dat recht gezet en hij zegt tegen de mensen – neem hier een lading van. “De mensen wordt verteld wat ze moeten weten”. Ja, dat zegt het allemaal, toch? Maar de doorsnee mens gaat dat boven hun pet. Ik hoorde dat gewoon instinctief.

 

Alan: Ja, ze houden van die kleine legale zinnetjes die ze gebruiken. Ze kunnen op z’n  tijd verschrikkelijk eerlijk zijn op zo’n eenvoudige manier dat het boven de pet van de mensen uit gaat.

 

Effie: Wel, weet je, zij hadden daar een tamelijk verwarring. Dus die andere burgemeester, ik bedoel de president van de parchie naast hem, hij zegt en ik vang dat woord de eerste keer op toen jij het gebruikte, “verplicht” in Corpus Christi’s “verplichte evacuatie”. Dat was voor mij een waarschuwingsteken. Ok, toen vroeg ik me af waarom ze dat een paar keer naar voren brachten. Nu, zie je, Alan, in 1924 was er een vrijwillige evacuatie maar nu, vorig jaar, was er een verplichte en dat was dat. Dat was alles wat ze zeiden. Dus dit is wat de man zei – de president zei deze keer: daarom zocht ik deze gemeentes op. Mensen stoppen niet met denken dat ze zelfs geen potentiële bescherming hebben voor iemand. Een stadsbestuur kan een wet maken, een stadsverordening. Ok, dit zei hij. Hij zei, we gaan niemand dwingen te vertrekken. We gaan ze niet dwingen te vertrekken als we een verplichte evacuatie uitroepen, maar zegt hij, er komen troepen en jullie worden in jullie huis ingesloten en als je vast van plan bent te blijven, zullen we je niet dwingen te gaan, maar het zette me aan het denken. – Ik zal jullie niet dwingen, ik zal het jullie laten zien en dus zei hij, bepaald door een stads verordening in Jefferson Parrish, zei de president, en hij zei, het zal een 24-urige beperking zijn. Je zult tot dat huis beperkt worden. Welnu, hij garandeerde niet dat ze bij je zouden binnenvallen, zoals ze deze keer deden. Maar jullie zullen gearresteerd worden als je een voet buiten dat huis zet, om welke reden dan ook. Dus dat zegt de verplichte evacuatie dusver. Maar nu heb je een jonge, heetbloedige jongen van ongeveer 18 of 19 jaar. Ik betwijfel of hij vervolgd zou worden als hij gewoon per ongeluk op je zou schieten. Hij is opgeladen daar in Vietnam – ik bedoel Koeweit. Hij heeft een wapen in zijn hand. Ik betwijfel of hij vervolgd zou worden als hij gewoon per ongeluk op je schoot, impulsief. Met andere woorden, wat ze je vertellen is, als je het huis uitloopt, is je leven geen cent waard.

 

Alan: Wel, ze zijn hen aan het trainen en het geeft niet waar ze naartoe gezonden worden.

 

Effie: Nu, wat ik in de vijf jaar heb gezien, ze begonnen met die evacuatieverplichting, dat was droog oefenen, om te zien hoe mensen daarop zouden reageren en ook om hen gewend te doen raken aan legeruniformen, want er is geen verschil tussen de nationale garde en het leger.

 

Alan: Ik weet het en de nationale garde word ook naar het buitenland gestuurd. Ze zijn daar allemaal getraind om geen aandacht te geven aan ieder inwoner over de hele wereld, niemand is anders dan wie ook. 

 

Effie: Het leek op de politie. Ze hebben een clan---

 

Alan: Een broederschap

 

Effie: En zij zijn de enige die er toe doen. 

 

Alan: Dat klopt. Een super stam. Hij zit bij de super stam. Het is het eerste wat hun wordt geleerd, als je eenmaal een uniform aan doet. Je bent nu bijzonder. Die inwoners zijn een lagere laag en ze worden op die manier, in ieder land over de planeet, getraind.  

 

Effie: Wel, ik denk aan wat je zei over de Duitse jeugd. Dat is de eerste keer dat ik kleren had, het jeugd uniform van Hitler. 

 

Alan: En namen hen mee naar het platteland net als de jongens padvinders. Natuurlijk werden de jonge communisten naar hetzelfde soort iets voor het communisme gebracht.

 

Effie: Ik ben zeker dat de CC jongens niet naar het kamp gingen zonder kleren aan. Er werden hun Eerste Wereldoorlog uniformen gegeven. 

 

Alan: Leger uniformen. 

 

Effie: Dus, wat zegt je dat? 

 

Alan: Ja, ja. Dezelfde techniek, zie je. 

 

Effie: Ja, en ze hadden een militaire conditie; routine. Mijn neef, een forse man. Zijn moeder maakte een baby van hem. Hij ging erin, zij zonden hem naar Nevada en hij was bang voor ratelslangen. Hij was voor alles en iedereen bang, maar hij hield er niet van om rond gecommandeerd te worden in een legerkamp. Dus huilde en smeekte hij en ging maar door. Zijn moeder ging in dezelfde traditie door. Iemand merkte dat hij overgeplaatst was. Hij kwam er niet uit maar hij werd hier, vlak bij huis, overgeplaatst. Maar ik zeg alleen maar dat het persoonlijk was. Ik wist dat het een legerkamp was en je verliet dat niet en je had toch geen kans. Ze namen je midden naar het nationale woud mee. Je zou toch geen rit terug krijgen. Het was voorbereid. Je staat erbij stil te denken dat je de Hitler jeugd had en ik denk dat Mussolini aan het trainen was – hij had ook zijn jeugd en trainden hen.

 

Alan: Ja en in Engeland had je natuurlijk hetzelfde, de Padvinderij, toen hadden ze de Leger Cadetten op school.

 

 Effie: Komt de Padvinderij echt oorspronkelijk uit Engeland, was dat zo?

 

Alan: Ja. 

Effie: Wel, dat is veel te toevallig-- 

 

Alan: Uniformen, weer uniformen. 

 

Effie: O ja. Ik kan me herinneren, de verschillende uniformen die de jongens rechtstreeks kregen als ze een echte padvinder werden. O ja, mijn neven zaten er een beetje in en ze wilden dat mama hen een uniform kocht. In feite denk ik, dat ze meer in het uniform geïnteresseerd waren, maar de padvindersleider mislukte en dat mislukte en mama zei hen gewoon dat ze toch geen geld had. Dat was het en ze had zeker niets voor hen om hen daar naar toe te brengen. Ze wilden hen niet onder vreemde kinderen hebben. Zoals ik zei, ik hoef niet te dramatiseren noch een verhaaltje te verzinnen. Ik vertelde alleen maar de dingen die ik heb ervaren. Ik heb er doorheen geleefd .

 

Alan: Ja, de Amerikaanse droom. Het is voor dromers. 

 

Effie: Dat is waar. 

 

Alan: Welnu, deze tijden krijgen zeker een meer opgewaardeerde mode, maar het heeft zeker dezelfde effecten. Ze willen een afhankelijke samenleving, afhankelijk van regeringsaanwijzingen en dat komt er nu rechtstreeks aan.

 

 Effie: Wel, ik zal je wat vertellen en ik vind het afschuwelijk dat op het einde, als bij zoveel mensen driekwart van hun leven erop zit, zijn ze nu in de 60, als ze genoeg geluk hebben, hebben ze voor hun huizen betaald. Wij, deze FEMA mensen en zo, en de regering gaat deze mensen iets geven om eventueel een huis te bouwen. Sommige zullen en sommige zullen er niet toe in staat zijn maar ze gaan iedereen $150.000 geven om een huis te herbouwen. Maar ik weet het einde ervan en het geld zal gestolen worden en zijn tijd ermee verdoen, maar ik heb iemand iets gevraagd. Ik vroeg, hoe voel je je? Ik zei, je hebt al die jaren, 40 jaar, 35 jaar gewerkt om je huis te betalen en deze mensen kunnen dit geld van FEMA krijgen en het doet hun geweten helemaal niets. Het is alsof FEMA het geld zorgeloos kan creëren. Ze geven er niet om. Ze zouden er niet om geven als je hen vertelde dat andere mensen daarvoor moeten betalen. Het is niet voor niets.

 

Alan: Weer, het is een teken van mensen die al in afhankelijkheid zijn geconditioneerd. 

 

Effie: Dat is waar en ze snakken ernaar. Ze roepen en zeggen, ik voldoe aan de standaarden dus kan ik het krijgen. 

 

Alan: Weer is er geen medeleven in de samenleving want als dat er was zou ieder individu zich realiseren dat iemand anders hier voor moet lijden, dit te betalen. 

 

Effie: Dat klopt. Wel, zoals ik zei, ik ken mensen die iedere dag naar Medicais ( Medische hulp) en dergelijke renden. Dat is hun levensstijl. Wel, ik zou daar ook naar toe kunnen gaan en wat dingen krijgen, misschien moet ik dat doen, maar ik geloof niet dat het klopt om daar naar toe te gaan voor mijn grillige of voor mijn ingebeelde ziekte of iets dergelijks die ik niet hoef te hebben.  Iemand moet dat betalen. Zoals mijn zus zei, het is gratis. Ik zei, het is niet gratis. Ik zei, er is niets gratis. Iemand moet daarvoor betalen. Weet je Alan, ik ging voor een röntgenonderzoek voor mijn hoofd. Ze hadden er geen moeite mee. Ze schoven me rechtsreeks in de hoofdscan. De andere dag zag ik daar de rekening voor. Ik betwijfel of ik daar meer dan vijf minuten in en uit was. Weet je hoeveel de rekening was? Over de $1.000. Wel, iemand moet daarvoor betalen. 

 

Alan: En de bankieren houden van dit systeem want het betekent voor hen, schuld door geleend geld van de overheden en de overheden kunnen dit maar van een plek krijgen en dat ben jij. het is jou arbeid. dat is wat geld eigenlijk representeert, het is iemands arbeid.

 

Effie: Ik kan me herinneren dat ik over de tekorten en de rommel met gesocialiseerde medicijnen daar in Engeland las. Toen Truman en de goede jongens daar, besloten het ons op te dringen. Wel, de doktoren protesteerden en ze hadden genoeg, ahum, om over te protesteren als er iemand naar hen wilde luisteren. Wel, ze wisten gewoon dat het hen zou ruineren. Welnu, toen ze het eindelijk door voerden en zagen dat het een weelderige zaak was, waren de doktoren ervoor. Eerlijk, zoals ik iemand vandaag vertelde. Ik zei, ik hoef daar niet naartoe omdat ik zei, het is niet – ik zei, als ze nog een apparaat meer kunnen kopen, zei ik, zijn ze niet in je geïnteresseerd. Ze willen je onder een ander apparaat leggen en zien of ze nog iets meer aan je kunnen verdienen, voordat ze je laten gaan. Toen ik de eerste keer naar de doktor ging, ik moet 21 jaar zijn geweest, kostte een bezoek $ 3. Dus zie je wat inflatie en inhaligheid doet. 

 

Alan: O, inhaligheid is onvoorstelbaar. 

 

Effie: Het is onvoorstelbaar. 

Alan: Wel, zoals ik zei, er is veel geld uit ellende te maken. Heel veel geld. Ik weet het. Het is onvoorstelbaar als iemand voor vier of vijf dagen naar het ziekenhuis gaat en eindigt met een rekening van $15.0000. Ik bedoel, het is walgelijk. Het is walgelijk. 

 

Effie: Wel, als je erbij stilstaat om daar, in zekere zin over na te denken, wordt je daarmee gechanteerd. Maar in ieder geval, als je erover nadenkt als je zo’n soort rekening krijgt zou je de rest van je leven veroordeeld zijn het te af te betalen dus waarom zou je er in de eerste plaats iets om geven? Je kunt net zo goed dood zijn en ermee klaar zijn. 

 

Alan: Het is walgelijk.

 

Effie: Het is meer dan walgelijk. Het maakt je ziel ziek en je weet wat ik bedoel.

 

Alan: O, absoluut. Ondertussen, door propaganda en drama’s op de televisie en TV series, door middel van acteurs, laten hun ons denken dat advocaten, doktoren en politie, al deze bijzondere mensen, voor ons zorgen. En de mensen zuigen al deze drama’s op en ze houden ervan. Het is allemaal propaganda om je iets anders te doen denken dan de realiteit, waar het werkelijk om gaat. Dat is een enorme business. Inhaligheid, macht, inhaligheid, zaken. Het is walgelijk. Toen je dat zei daar in New Orléans, dat sommige mensen nieuwe daken aan het leggen waren en ze hadden die zelfs niet nodig toen FEMA het geld verdeelde.

 

Effie: Ja.

 

Alan: Het ligt allemaal vrij om te grijpen.

 

Effie: Ik vertel je de waarheid over de zaak. Heb je ooit honden naar iets zien snakken? 

 

Alan : Ja. 

 

Effie: En als ze iets gratis krijgen, wel, op de eerste plaats, het Rode Kruis geeft je – als je lang genoeg in de rij kan wachten, geven ze je $2.000. Wel, toen kwam FEMA eindelijk op het toneel en gaven je $2.000 en dat was zogezegd voor de rente en ze zouden je rente voor een jaar en meer betalen en je moest de mensen eens zien. Ze vochten bijna. Ze konden niet eens – ze hadden daar politie nodig om de mensen in de rij te houden en ze deden me aan hijgende honden denken met net zoveel waardigheid, ze kropen op hun buiken. Je hele leven door zijn er calamiteiten. Dat is het leven. Je moet het zelf doen. Wel, dat is wat mensen deden. Je maakte het zelf. Maar nu, heb je een groep jankers. Ze zijn opgevoed met hun hand uitgetsrekt.

 

Alan: En je hebt een overheid die het tóch aanmoedigt.

 

Effie: O ja, o ja. En hoe kun je een natie met de helft van de mensen hebben – ik bedoel de overheid vertelt aan de helft van de mensen wat ze moeten doen, nemen alles wat ze hebben, geven je spullen waarvoor je hebt gewerkt en neemt het van je af. Het is de wet, weet je. O, het is de wet en dan moet je werken maar ze pakken het en geven het aan de andere helft. Wel, dat is ontmoedigend. Waarom zou ik werken als ze het van me af nemen en het iemand anders geven. Zoals de oude Lincoln zei: “Je kunt een huis niet opsplitsen”. Je kunt de overheid niet half in en half uit zaken hebben in het leven. Het wordt of een dictatuur of er moet een andere uitweg zijn. Dus er is een limiet – het móet slecht gaan. 

 

Alan: ja. In feite ging Plato door al die verschillende cycli van verschillende typen regeringen en hij zei altijd dat democratie in een vorm van communisme eindigt. Wat hij eigenlijk bedoelde was – KIJK, FASCISME EN COMMUNISME ZIJN ECHT HETZELFDE. Het zijn echt dezelfde dingen, waar de grote banken en de industrie en de controle over de middelen en zo en fabrieken. Ze hebben allemaal een geheime verstandhouding met de overheid en Plato zei: - democratie eindigt in dictatuur of communisme eindigt als een dictatuur. Het is onafwendbaar. Het gebeurde heel vaak daarvoor toen hij leefde. Hij zag het in zijn eigen dagen. Dus, ze weten wat ze doen en waar ze naar toe gaan.

 

Effie: Eigenlijk zit de overheid in het stadium waar het praktisch een dictatuur is.

 

Alan: Dat is waar.

 

Effie: En ze hebben het alleen niet officieel gemaakt. 

 

Alan: Dat klopt. Ik bedoel, wetten, wetten, wetten worden de hele tijd erdoor gedrukt en nu willen ze het privé eigendom en ze willen toegang tot privébezit, tot verscheidene middelen en huizeninspecties, al dit soort dingen totdat je gewoon een bediende bent, nogmaals uiteindelijk zul je een bediende zijn. Dat is “the brave New World” die ze hier brengen. Het is gewoon een opgewaardeerde vorm van slavernij, zoals Charles Galton Darwin zei. 

 

 Effie: Wel, het komt er op neer dat, als ik weet dat ik een slaaf ben moet je me bewaken, maar als ik niet geloof--

 

 Alan: Bewaak je jezelf.

 

Alan: Ja. We zijn de beste zelf voorzienende slaven die er zijn. We kleden onszelf, voeden onszelf. We kopen de auto’s die ons naar het werk brengen. We betalen al die belastingen om de overheid daar te houden waar ze in een levensstijl zitten waaraan ze gewend zijn en we hebben geen bewakers om ons nodig want we zijn getraind, te denken dat dit normaal is.

 

Effie: Als je echt wilt weten, ik dacht aan de overlijdensberichten. Je kijkt ernaar. Is dat wat je krijgt. Ben jij dat? Dat is het.

 

Alan: Dit is wat ze het leven noemen. Het leven gaat om alles te verkrijgen, al die spullen die verdeeld worden als je sterft.

 

Effie: Net zoals ik vandaag mijn neef vertelde, ik zei, de Rockefellers en dat ze al hun geld in buitenlandse--

 

Alan: Dat klopt, fondsen.

 

Effie: Ik zei, de maatschappijen zijn eeuwigdurend. Zij hebben geen nederlagen maar ik zei, hoe vaak heb ik in mijn leven zelfs gehoord dat onze makker, onze partner, vooral de echtgenote moest verkopen. Ze kan wat ze verzameld heeft, zelfs niet houden. Ze moet het verkopen, het door gedwongen verkoop, onder de kinderen verdelen. Want als je iets snel moet verkopen heb je niet de bewegingsvrijheid en op het einde lacht de overheid. het doet er niet toe hoeveel je had en hoeveel belasting je had, hoe vaak je die belasting betaalde, het is toch een kapitale winst.

 

Alan: En je hebt ook doden belasting.

 

Effie: O ja.

 

Alan: Doden belasting.

 

Efie: Ik denk dat de reden is, waarom ik dat ben gaan bestuderen, toen ik uit de melkerij stapte omdat die 18, 16-urige dagen, door harde werken me niet veel tijd geven en dus was ik aan de rug van het einde van een koe gebonden. Dus ik begon ik te denken over wat er verkeerd is in de wereld en ik zeg, je meent me te vertellen dat in mijn hele generatie – alleen in mijn familie redden ze mensen. Je meent me te vertellen dat ze zelfs geen wet erdoor krijgen voor iedere succesvolle generatie? Wat was er fout?

 

Alan: dat klopt. Iets is definitief fout. En natuurlijk was het zo. Het systeem is een afschuwelijk, afschuwelijk lange tijd verkracht.

 

Effie: En zoals ik zei, het laat je waar het zegt: zoek je waarheid. Ik zeg je niet dat je het nooit zult vinden. Het is er en beschikbaar als je het wil zoeken. Het is er.

 

Alan: Zie je, het publiek krijgt dromen. Er wordt hen dromen gegeven. Ze verkopen dromen. Niet de realiteit. EN DE ELITE IN DE SAMENLEVING, HEN WORDT DE REALITEIT ONDERWEZEN. We jagen alleen regenbogen na. Deze wereld, zoals ik zeg, weet dingen en begrijpt dingen met een tevreden geest en je bent over de laatste hindernis gesprongen.

 

Effie: Dat is net wat ik dacht toen je zei, dat is een tevreden leven. Ik heb een tevreden leven. Iemand zei, ik moest een bosvarken kopen dus liet ik mijn tractor man de twee hebben. Hij kwam, checkte me en ik was van plan ze weg te jagen. Dus hij en zijn zoon kwamen de volgende dag en namen ze mee en dus gingen ze maar door over een nieuwe auto – ik bedoel een nieuwe tractor die hij had en ik zei, dat ik dat stuk vuil niet wilde. Ik zei dat ik liever mijn oude tractor had. Het harde geluid van dat nieuwe ding. Ze zijn getraind om te kopen, kopen, kopen. Produceren, produceren en consumeren.

 

Alan: Weer, het is om jezelf te belonen. Ik heb mezelf beloond.

 

Effie: Weet je, als ik er echt over nadenk, 72 jaar zou ik zeggen heb ik deze parade van het ene stadium naar het stadium van slavernij zien gaan en weet je, als iemand me dat toen ik 20 jaar of zo iets geleden had verteld, had ik het niet kunnen geloven. Het is moeilijk te geloven. Ik bedoel, het is zelfs moeilijk te geloven als je het ziet gebeuren, Alan. Ik weet je dat soms het zelfde voelt. Je kunt niet geloven dat mensen zijn zoals ze zijn. Je weet dat ze het zijn maar je – het is zo moeilijk. O ja, kreeg je de brief van mij?

 

Alan: Ja die kreeg ik.

 

Effie: kreeg je het?

 

Alan: Ja.

 

Effie: Ik wilde het alleen weten voor het geval het verdwaald zou zijn. Dat is alles.

 

Alan: Ja, ik kreeg gisteren post. Krijg nu geen post meer tot maandag. We krijgen geen post in het weekend hier omdat we, sociaal gezien verder gevorderd zijn dan jullie daar. Niets beweegt in het weekend.

 

Effie: Weet je, je vertelde me toen jij in dat andere huis woonde, dat ze niet bezorgden--

 

Alan: Zaterdag en zondag. Ze halen het niet eens op.

 

Effie: Wel, ze bezorgen hier op zondag ook geen post, maar nog – ze praten over uitgaven, ze zouden op zaterdag post kunnen laten uitvallen

 

Alan: Kunnen ze het laten uitvallen?

 

Effie: Ja, Niet bezorgen.

 

Alan: Ja, zie je, hier halen ze geen post op in het weekend van het postkantoor.

 

Effie: Wel, het was er wel. Ik sprak toevallig met de postbode hier in een klein stadje vlak, ongeveer 3- ½  mijl, bij mij vandaan. Hij woont boven aan de weg en dus waren wij aan het converseren en hij vertelde mij, waar ze naartoe gingen, hele grote regering – hoe noem je dat, een privé/publieke ommezwaai, dat als je een brief in het weekend in de postbus gooide, dan was daar iemand die het wegbracht. Dat doen ze niet meer, maar ik zal je iets anders vertellen. ze sluiten om 12 uur. Ik bedoel, van 12 tot 1. Ze hebben lunchpauze. Hetzelfde op de rechtbank.

 

Alan: Wel, dat moeten ze bij de rechtbank doen want ze werken daar zo hard.

 

Effie: Ik weet dat.

 

Alan: Het is allemaal dat uitstellen.

 

Effie: Wel, terwijl jij bezig was een leven proberen op te bouwen REALISEERDE JE NIET DAT DE BEDIENDEN DE MEESTERS WERDEN.

 

Alan: Dat klopt. Een mooie zwendel, te beginnen met dat ze zichzelf publieke dienaars noemen. Prachtige zwendel.

 

Effie: O ja.

 

Alan: Het is het tegenovergestelde van wat je je voorstelt en dan eindigen ze als jou bazen. En nu natuurlijk, jouw bazen maken zichzelf zo, en ze glimlachen ook niet zoals wij. Ze hebben deze nonchalante, maskerachtige glimlach. Ze hadden altijd van die kreeftenogen in de bureaucratische kantoren als ze naar je keken, maar nu doen ze dát zelfs niet meer. Ze kijken een beetje langs je. Ze willen niet echt naar je kijken, alsof ze je opgemerkt hebben. Ja, ik weet het. En dat is weer een deel van het falen in de mensheid want deze mensen worden uit alle typen mensen gerekruteerd, iedere groep, iedere klasse. Het is iets snobistisch in mensen. Er zijn mensen die macht willen, zie je. Zelfs de onbeduidende mens wilt ook macht en dus herhaalt dit zich altijd en altijd. Er is een groot gebrek. Een groot, groot gebrek, ook in de menselijke natuur. Daarom worden we zo gemakkelijk uitgebuit. Iedere tiran heeft volgelingen nodig. Iedere tiran. Alleen heeft hij geen nut. Hij heeft volgelingen nodig.

 

Effie: Wel, ik denk dat ik gezegend ben. Over de tijd, ik zou denken dat ik een beetje over dingen weet. Er komt, er gebeurt iets, laat me zien hoeveel meer ik moet leren . Ik ben ziek genoeg geweest om te waarderen dat ik goed ben en ik had nooit genoeg geld om mijzelf gek of inhalig te maken. Dus heb ik heel veel geluk. Maar het belangrijkste voor mij is, deze mensen die een klein beetje leren en denken dat ze knap zijn.

 

Alan: Ja, ik weet het

 

Effie: Mijn hemeltje Alan. Er is nog steeds iets wat je leren moet. Ik bedoel voor mijzelf.

 

Alan: O, het gaat altijd door.

 

Effie: En weet je, het is het fascinerendste dat ik ken. Het houdt me bezig. Ik bedoel, fascineert me altijd. Iets nieuws. Ik heb vaak gezegd, dat als je een dag leeft, met andere woorden als je niets leert iedere dag, heb je niet geleefd.

 

Alan: Dat is waar. Dat is waar. Wel, het is beter dan een instinctief wezen te zijn.

 

Effie: Wat?

 

Alan: Het is beter dan een instinctief wezen te zijn. Als je in de ochtend op staat en door je oppervlakkige routines loopt en alle dingen doet waarvoor je getraind bent en dan naar bed gaat en slapen en dan is er een andere dag.

 

Effie: Wel, weet je, ik weet niet of ik heb afgemaakt wat ik over bestemming zei. Het lijkt erop dat iets me altijd naar dat kruispunt trekt waar ik terug ging naar mijn wortels, altijd dat instinct om de menigte uit de weg te gaan. Ik ben een eenling. Ik denk voor mezelf en ik haat het om mij, mij, mij en dat soort dingen te gebruiken maar het is als, en ik dacht daaraan. Iedere keer als je de stad in gaat en in een menigte komt dan laat je bewust of onbewust je verdedigingen gaan.

 

Alan: Ja, je wordt door de massa geabsorbeerd.

 

Effie: Dus, zoals je zei, als ieder ander heb ik een paar kruispunten gehad en ik heb geluk. Ik noem het niet geluk of hoe je het ook noemt, bestemming, maar ik kwam er altijd mee weg, weet je, wees jezelf en raak nooit zo ergens bij betrokken dat je geen tijd hebt om van iets te genieten. De eenvoudige dingen en zo meer. Soms kijk je naar mensen en ze maken je gek. Ze zijn zo dom en dan kijk je weer naar ze en het is alsof, hoe kunnen ze zichzelf ontwijken of hoe kunnen ze iets anders doen als ze niet weten dat er gevaar is?

 

Alan: Wel, het is een heel goed geplande samenleving, de indoctrinatie maakt hen zo. Ze zijn totaal niet bewust. Dat is een huisdier van je maken, zie je. Totaal onbewust.

 

Effie: Onbewust. Ik kan een keer herinneren als kind, woonde ik op het platteland, wel, het was alleen een bedekte zweepslag. Het was een onschuldige slang maar mijn zus en ik, en hij lag in het midden van de weg – op de laan en dus konden wij er niet om heen dus kregen we dit spontane idee, dus sprongen we over hem heen. Wel, we hadden zo’n pret, we sprongen weer over hem heen. We sprongen heen en terug. Wel, dat is wat ik onschuld noem en het was gewoon iets goeds. Het was--

 

Alan: Iets onschuldigs.

 

Effie: Een onschuldige slang maar – en ik weet niet of we het spel moe werden of dat mijn oom langs kwam en ons een goed lesje gaf of iets dergelijks of misschien ons zitvlak een beetje heeft opgewarmd, maar mensen rotzooiden niet met je. Ze hadden geen tijd om met je te rotzooien en je te knuffelen. Als ik iets deed en mezelf snee of iets deed, ging ik niet naar mijn ouders want die zouden me meteen vertellen dat ze niet met me meeleefden. Wel, je had voorzichtiger moeten zijn, je had iets geleerd. Je was niet van plan dat nog eens te doen en sommige mensen zeggen dat is wreed. Deze baby knuffelende psychologische mensen--

 

Alan: Wel, zie je, ze zouden 112 hebben gebeld en je snel een tetanus prik te geven.

 

Effie: Wel, weet je mijn broer was gefascineerd door lucifers en mijn moeder – hij was het eerste kind en ze had veel werk te doen en ze had niet veel tijd. Ze kon geen baby meeslepen en hem in de gaten houden. Hij was actief en soms liet ze hem alleen in huis om water te halen of iets en hij bleef met de lucifers spelen en die zouden hem verbranden. Wel, dus besloot ze dat – ok, als hij een lucifer afsteekt, laat je hem het vasthouden en het brandde de duivel uit hem en ze zegt brand. Welnu, het was het woord er niet voor. Dát stopte het en sommige mensen – mama vertelde daarover en deze vrouw zegt, o, dat is zo wreed. Wel, als hij in het huis verband was, dát zou goed zijn geweest, dat zou niet wreed zijn geweest, toch?

 

Alan: Dat klopt. Ik weet het.

 

Effie: Het lijkt of mijn gesprek bijna helemaal persoonlijk is geweest. Weer, we kunnen over iets anders dan over mij praten, of over het ophalen van mijn herinneringen maar weet je, je denkt over die dingen na en andere dingen komen naar boven waar je niet aan hebt gedacht.

 

Alan: Wat zeggen ze toch?. De weg naar de hel is geplaveid met goede intenties. De weg naar

de dwangbuis is geplaveid met vermoedelijk goede intenties. Goed gemeend, zie je, we zijn vandaag veel veiliger.

 

Effie: Waar wat?

 

Alan: We zijn veel veiliger, zie je.

Effie: O ja.

 

Alan: We hoeven ons geen zorgen te maken om onveiligheid omdat er iemand deskundig is voor alles wat je mogelijk kan doen om jezelf schade toe te brengen.

 

Effie: wel, toen ik voor het eerst hieruit verhuisde of zelfs 20 jaar geleden, hief ik nooit mijn hoofd op of keek ik om me heen. Het was veilig genoeg. Nu kun je iets vreemds horen en je staart gewoon naar buiten, het loont om rond te kijken om te zien wat er misschien op je afkomt. Je bent niet meer vrij. Als de politieagent op straat voorbij loopt, dat is ongeveer een halve meter vanaf mijn huis, de lichten reflecteren in het huis, sta ik op en ga kijken. Je weet niet wat er kan gebeuren. Ze kunnen zelfs naar mijn huis komen. Maar je bent niet – laten we het zo zeggen. Wat gebeurde er met de oude Constitutie garantie dat je veilig zal zijn in je eigen huis? De overheid heeft je daarover in de steek gelaten, toch?

 

Alan: Ja, zo zou ik het zeggen

 

Effie: In feite kun je beter uitkijken. Zíj kunnen het zijn die hier binnen komen.

 

Alan: Wel, dat is altijd zo geweest, iets klopt niet als je bang wordt voor de autoriteit.

 

Effie: Dat is waar. Wel, ik vertel de waarheid over de zaak. Als ik nog eens 10 jaar zou willen leven, of zolang als ik kan, ik zou daar niets om geven want het is zoals je zegt, in éen dag kan er iets komen.

 

Alan: Ja, we krijgen een dwangbuis.

 

Effie: En zo gaan ze dat doen.

 

Alan: Ik weet het. Het is tamelijk droevig. Ik zou zeggen, de civilisatie is een eenrichtingsstraat  naar de vernietiging van de vrije gedachte. Dat is de enige weg die het mogelijk op kan gaan. Het kan geen andere richting uit. Door wetenschap, degene die controleren, zullen vanzelfsprekend al het wetenschappelijke, tot het maximale gebruiken. Er komt geen einde, aan waar ze níet kunnen gaan, sinds hun belangrijkste probleem  - hoe de samenleving ten alle tijden tot het maximale te controleren- is. Dan moeten ze uiteindelijk jou vermogen om onafhankelijk te denken, vernietigen.

 

Effie: Deze weg leidt van het ene naar het andere. Je doet éen ding, je moet het vervolgen met iets anders. Het moet zo gaan.

 

Alan: Dus wetenschap gaat mensen niet bevrijden tenzij ze bedoelen met, dat betekent, we zijn vrij ván het vermogen onafhankelijk te denken en zelfs überhaupt te denken. Wel, ik geloof dat we afscheid moeten nemen en we zien wat de toekomst brengt. Zoals je zegt, het is niet leuk om ’s morgens op te staan als je tamelijk zeker weet wat er gaat gebeuren. Nee, het is niet leuk. Dingen zijn tegenwoordig zo voorspelbaar. Je hoeft helemaal niet meer naar iets te raden. De geplande samenleving is hier.

 

Effie: Wel, ik dacht gisteren en ik weet dat ik het genoemd heb, in dit geval kon mijn broer naar een damspel kijken en in twee zetten kon hij je zeggen hoe je moest winnen. Ik bedoel wie er zou gaan winnen en nu lijkt dit erop. Je kunt zeggen wat hun volgende zet is.

 

Alan: Ik weet het. Ja, ik weet het. Het is een feit. Wel, we praten volgende week weer met elkaar en zien hoe de dingen verlopen.

 

Effie: Laten we kijken of we er nog zijn.

 

Alan: Ja, laten we kijken of we er nog zijn.

 

Effie: Kijken of we geluk hebben dat we er nog zijn.

 

Alan: Ja, of nog steeds op dezelfde plek.

 

Effie: Goede nacht.

 

Alan: Goede nacht.

 

Vertaling: M.Eken