ALAN WATT    BLURB (i.e. Educational Talk):

“Een ambulance bellen kan gevaarlijk zijn voor je gezondheid -

De huidige voorspelling van de familie Chancellor

24 mei, 2007

Dialoog Copyright Alan Watt – 24 mei, 2007 ( Uitgezonderd muziek en literaire citaten)

WWW.CUTTINGTHROUGHTHEMATRIX.COM

www.alanwattsentientsentinel.eu

Hallo mensen. Ik ben Alan Watt en dit is www.cuttingthroughthematrix.com  Vandaag is het 24 mei, 2007.

En ik ga je een gesprek laten horen dat ik met Butch Chancellor uit Missouri, net een paar dagen geleden had. Dit is geen afwijkende soort telefoontje die ik gedurende een hele week krijg, met mensen die uit de tegenwoordige maatschappij vallen en de veranderingen die zich hebben voorgedaan en nog steeds voordoen, die hen persoonlijk raken.

De meeste mensen gaan door het leven en als ze in hun vroege jaren zitten, genieten ze volledig van alle dingen die het leven brengt. Ze jagen de dingen achterna die ze zogenaamd moeten hebben en doen. Ze realiseren zich niet dat ze al ingedeeld zijn in de staat waarin ze zitten, van degene beneden hen (de jongeren) en degene die ouder zijn (de ouderen). Iedere generatie is opzettelijk van de volgende gescheiden. Er is geen echte communicatie over en weer. We hebben nu deskundigen van de regering en categorieën en samenwerkingsverbanden en verenigingen van deskundigen, die met alle problemen omgaan waar de maatschappij zelf mee omging en waar families mee omgingen.

Families zijn nu zo goed als gebroken en de generatiekloof is meer dan een kloof – het is een verwijdering waar veel jongen mensen denken, dat de ouderen nutteloos zijn. Ze denken dat echt. Dat doen ze. Terwijl niet zo lang geleden, de ouderen wijsheid hadden. Ze hadden de herinneringen. Ze waren door alle fouten heen gegaan. Ze hebben de zwendel door de jaren heen van de politici, gezien. Ze hebben de consequenties van dubbelspraak en leugens van de politici en agenda’s gezien en ze konden de jongeren altijd adviseren. Daarom moest dat lange tijd geleden, kapot gemaakt worden. In de vroege jaren 1900 zijn boeken geschreven over het formaat en de noodzaak de generaties te scheiden, zó dat wijsheid niet doorgegeven kon worden. Als dan de volgende generatie aan de beurt is te lijden onder de consequenties, hebben ze geen informatie om door te gaan, dus trappen ze in dezelfde valstrik.

De meeste mensen realiseren zich niet hoe erg het is, totdat het hén overkomt. De media is verschrikkelijk goed in het stigmatiseren van mensen, ten behoeve van de diensten die de levens van de mensen overnemen. Daarom, gewoon eenvoudige beschuldigingen of stellingen die uitkomen, zeg maar Children’s Aids Societies of een P.R. spreker van de politie die een stelling geeft, zullen onderzocht worden en nooit betwijfeld door het algemene publiek, of het zal niet in de krant staan. Zo analyseren we dingen. We analyseren niet echt. We krijgen ze gewoon in ons gedownload en we accepteren ze, zonder te realiseren dat er tot dit alles meer is dan je kunt zien. Het is hetzelfde met de ouderen.

Je hebt de kinderen aan een kant, die door Children’s Aids genomen worden en je hebt de ouderen die bij tijd, door diensten gepakt werden die hun geld verdienen door de pensioenen van de ouderen in te pikken. Ze krijgen ook subsidies en dergelijke, verbonden met de farmaceutische diensten voor drugspatiënten, als ze hen eenmaal in hun greep hebben waar ze je in een stoeltje naast de muur zetten. Steken er een blik in (een glijdende) dat je op slot zet en dan zit je daar te schommelen, en je probeert eruit te komen; dus zetten ze je op Haladol of iets dergelijks om je rustig te houden. Dat is een goede patiënt als je aan het kwijlen en rustig bent. Zo werkt het systeem, letterlijk; het is onmenselijk. Maar dan, de ouderen hebben al het respect verloren, met opzet door propaganda en films. In de films zie je de ouderen altijd als kinds, belachelijk, kinderachtig. Zo worden ze geportretteerd, opzettelijk natuurlijk.

Ik zit hier niet te doen wat ik moet doen, omdat er  niets anders te doen is wat ik leuk vind. Op dit moment is het gewoon een noodzaak, het publiek te vertellen wat ik weet, terwijl er nog een kans is om ook maar iets te zeggen, omdat dit op een dag stopt, als de grote stoommachine van totalitarisme en de nieuwe wetenschappelijke maatschappij zijn vlag nog hoger zal ophijsen, zodat iedereen het ziet.

Veel van de telefoontjes die ik aanneem zijn tragisch – breken je hart, van mensen in moeilijkheden, die een doorsnee persoon is geweest in het algemeen, die zich heel vaak niet gerealiseerd heeft hóe slecht het was, totdat het systeem op hén mikt en achter hen aankwam. Dit volgende gesprek, dat ik met Butch had, is in feite tamelijk typisch waarmee ik omga, vaak op dagelijkse basis maar zeer zeker wekelijks vanuit alle verschillende landen.

Dit gebeurde met hem, vanwege iets dat iedereen uiteindelijk zal overkomen, toen zijn vrouw die al bedlegerig (al jaren) was, voor wie hij zorgde sinds ze verlamd was van een operatie die ze in het ziekenhuis kreeg. Ze zou waarschijnlijk dood zijn geweest, als zij haar toen hadden verzorgd, maar het feit is, dat zij sindsdien al jaren, levend is en Butch zelf voor haar zorgde. Dat zegt hier veel. Hoewel, je zult zijn verhaal horen toen hij dacht dat hij haar voor een onderzoek mee zou nemen omdat hij een paar dagen had opgemerkt dat zij niet helemaal zichzelf was.

Dit is wat er gebeurd is, en dit is zijn verhaal en dit is waar hij nu staat. Luister en leer.

Butch: Dit is het gevolg van de gebeurtenissen op maandag 21 mei. Mijn bedlegerige vrouw, is verlamd en ze is 11 jaar bedlegerig, ze werd ziek. Ze is 78 jaar en we belden een ambulance om haar te komen ophalen en haar naar het ziekenhuis voor een onderzoek te brengen. Een buurman belde 911 om deze ambulance te krijgen. Binnen een paar minuten hoorde ik een sirene om de hoek en door de straat komen. En ik kon niet bedenken dat die voor ons was omdat dit geen noodsignaal was maar hij stopte voor het huis en er was geklop op de deur.

Ik had de deur opengelaten en de hor onafgesloten omdat ik hen verwachtte. Dus riep ik hen omdat ik met Martha mijn vrouw bezig was en zei dat ze binnen moesten komen. Deze jongen kwam het huis binnen en zei, “heeft u de brandweer gebeld?” ik zei, “Nee, natuurlijk niet. We hebben hier geen brand.” Hij zei: “heeft u een ambulance gebeld?” Ik zei, “ja, ik heb een ambulance gebeld”. Hij zei, “Deze dagen krijg je de brandweer als je de ambulance belt.” ik begreep dat niet, maar hij had het nog niet gezegd of hij snelde naar een plek aan mijn linkerhelft. De tweede jongen nam een plek aan mijn rechterkant in en de derde jongen stond direct voor mij, in het klassieke militaire driehoeks brandpatroon. Iemand van jullie jongens die in het leger is geweest zal dat herkennen en daar stond ik, in het midden van een driehoek.

Deze jongens waren in het zwart gekleed, vanaf de laars tot hun kraag, ze waren allemaal zwart. Ze droegen geen hoed of een kap of enig hoofddeksel, maar ze hadden alle drie zware pistoolriemen en zware pistolen aan hun riem, en ze probeerden uit te puzzelen, denk ik, wie op mij als eerste zou schieten. Deze ene jongen bleek de voorspreker voor hen drie te zijn. Op rug van deze zwarte uniformen die ze droegen, stond “brandweer”, maar er was geen brandweer-insigne of iets dergelijks. Hij begon met het vragen van routinevragen, Martha’s huidige toestand en haar onmiddellijke conditie voordat ze ziek werd. Al die vragen waren zeker redelijke vragen. Deze ene kerel onderbrak op een punt. Hij zei dat hij mijn rookmelder wilde onderzoeken. Ik zei hem “ga je gang”. Ik geloof dat dit een deel van het spel was. Ik weet het niet.

De kleine gemeen uitziende jongen, degene die aan de top van deze piramide of driehoek stond, was ondertussen gestopt met het vingeren aan zijn geweerhouder en nam de militaire positie van het arrestvertoon aan. De kerel die praatte ging door met vragen over Martha en haar conditie. De ene kerel, de kleine militaire jongen, stapte opzij en telefoneerde duidelijk met een mobieltje, omdat een andere sirene deze keer begon en paar deuren verwijderd en ze gingen gewoon een paar deuren verder en stopte bij het huis. Toen kwam de ‘echte’ bemanning van de ambulance, vier jongens met een brancard en een jongen met een klembord. De jongen met het klembord ging verder met het vragen van dezelfde vragen die de andere kerel gevraagd had. Toen laadden ze Martha op de brancard en verdwenen, geen verdere vragen stellend.

Een van de meest vreemde dingen voor mij was, ze stelden geen vragen over mij en mijn bekwaamheid te betalen of over Martha’s Medicare of Medikaart, je weet wel, het gewone spul waaraan ik gewend ben bij binnenkomst van een ziekenhuis, je moet rijen papier invullen, ze eisen mijn sofinummer zowel die van Martha en Identiteit en zo meer. Zij vroegen daar niets over, omdat ik niet weet of ze iets voor haar gaan doen, tenzij ze hun papierwerk krijgen. Dus belde ik daar naar toe. Mijn buurman was hier, en ik vertelde hem wat ik ging doen en hij zei, “ik ren daar naartoe en haal dat voor je maar misschien kun je ze beter bellen en kijk of ze het me geven.” En ik zei, “Oké, ik bel hen.” Ik belde hen en ze zeiden “nee, nee, nee. We hebben alles wat we nodig hebben.” ik denk dat dát iets zegt over de enorme databases en spionnen bases waarover we gehoord hebben.

Ze wilden mijn ID niet. Mijn sofinummer. Gewoonlijk willen ze het sofinummer van je echtgenoot om hun krediet na te gaan en er zeker van zijn dat ze genoeg geld hebben om de ziekenhuisrekening te betalen, maar ik denk dat ze dat tegenwoordig al moeten hebben.

Alan: Dat hebben ze. Hoe oud is je vrouw?

Butch:  78.

Alan:  En jij?

Butch:  72.

Alan: Jij bent 72. Je moet de luisteraars vertellen wat er eerst met je vrouw gebeurde, jaren geleden wat dit allemaal veroorzaakt heeft.

Butch: Oké. In 1994 hadden mijn vrouw en ik en een nicht en haar dochtertje een diner in een visrestaurant. Toen we wilden vertrekken werd mijn vrouw ziek en ik nam haar mee naar buiten, omdat het daar binnen heet was en ik dacht dat ik haar wat frisse lucht moest geven omdat ze zich duizelig voelde, zei ze. Ik nam haar mee naar buiten, en de frisse lucht leek niet veel voor haar te doen. Dus kwam er een lieve dame langs ondersteunde Martha aan een hekwerk, terwijl ik de auto ging halen en de nicht betaalde de rekening. We brachten haar naar huis en ze werd ernstig ziek, gaf over en had diaree. Ik dacht dat ze beter zou worden nadat ik het opgeruimd had maar ze bleef de droge dampigheid houden, ik wist niet wat ik daaraan moest doen, dus zei ik haar, “Ik breng je naar het ziekenhuis naar welke je ook wilt gaan”. Ze vertelde het me en het was dichtbij gelegen, dus was ik daar blij mee.

Dus brachten we haar daar naartoe, en ze bekeken haar ongeveer drie uur daar in de eerste hulp en ze brachten haar op de brancard eruit en het licht was uit haar. Een jongen zei, ”we hebben de misselijkheid kunnen stoppen maar we moeten haar de nacht hier houden om voor de diaree te zorgen.” Dit was op vrijdagavond en tegen die tijd was het 10 of 11 uur. Hij zei, “je kunt morgenvroeg langs komen als de dokter er is en haar ophalen.” En hij zei, “de ronde van de dokter omdat het zaterdag is, zal om 11 uur zijn”. Ik zei, “Oké, ik zal er om 11 uur zijn om haar op te halen”.

Ondertussen zei haar dochter op zaterdagmorgen, “mam slaapt nog.” Ik weet het niet, het is 8 0f 9 uur en ik dacht dat het vreemd was omdat mam vroeg opstaat. Ze ligt nooit na 6 a.m. in bed. Dus ging ik naar binnen en ik zag dat er allerlei vreemde dingen gaande waren. Het leek me dat iemand, iemand anders voor de gek probeerde te houden of iets dergelijks omdat Martha bleef zeggen, “Ik wil naar het toilet”. Ze hadden het hek van het bed omhoog gedaan en ze had een IV in haar arm en ze zei, “Ik wil naar het toilet.” Ik zei, “Oké”.

Ik belde de verpleegster en de verpleegster was daar geïrriteerd over. Ze zei, “Ze hoeft niet naar het toilet. Ze is uitgedroogd, daarom hebben we haar het IV in haar arm gedaan.” ze zei, “ maar ik zal haar op de beddenpot zetten, gewoon om het je te laten zien.” Ik zei, “Oké, ga je gang”. En dat deed ze en Martha was blij, maar er was geen urine. Het bleef zo 11 jaar.

Alan: Wat deden ze daar met de chirurg?

Butch: Met de chirurg?

Alan: Ja.

Butch: Oké. Wat volgt, weet je het duurde een tijdje om uit te puzzelen dat er iets helemaal niet goed was. Een ding, ze logen tegen me over Martha en haar conditie. Toen ik het uitgepuzzeld had, vertelde ik de verpleegster dat ik denk dat ze hersenbeschadiging heeft en ik wilde er nu een dokter bij en ik wil dat ze onderzocht wordt op een hersenbeschadiging. Wel, er was veel zenuwachtig gedoe en ze brachten een jongen die aangekondigd werd als een ‘hersenchirurg’. Hij zei, “Ik wil een shunt (onvertaald) in Martha’s hoofd brengen”.

Ondertussen namen ze röntgenfoto’s en ze vertelden me dat er een klont aan de bodem van haar schedel zat dat de return line (onvertaald) afsloot, zo dat haar hersens onder druk stonden. Hij zei, “wat we zullen doen is, we doen er een shunt in. Dat zal de druk doen wegnemen. Wel, ik kende een jongen, die jaren met een shunt heeft geleefd, dus stemde ik toe. Ze deden geen shunt. De jongen dreef een pen door de top van haar schedel naar binnen, net naar rechts van de middellijn van de hersens, helemaal door tot de medulla en in het ruggenmerg en dat was niet nodig. Hij deed het in een mum van tijd. Natuurlijk verlamde dat haar onmiddellijk en vernielde haar zicht en haar coördinatie en gewoon veel dingen. Het verlamde de hele linkerzijde van haar lichaam en het is sindsdien verlamd. Dat is zo’n beetje wat er gebeurde, toen dit allemaal begon.

Alan: Het andere is: wat was het verhaal dat ze je deze keer gaven, toen je de andere dag kwam en toen ze over de toestand van het huis spraken? Hoe kwam dat ter sprake?

Butch: Ik weet niet zeker wat er gaande was, wat dat betreft. Niemand zei iets tegen me over een toestand van het huis hier. Maar wat er gebeurde was, mijn zus die – ze is eerder door dit heengegaan in de jaren negentig toen ze bij ons woonde. We huurden natuurlijk een advocaat en dat resulteerde in doodsbedreigingen en mensen die onze honden vermoorden en dat soort dingen. Wij hadden razzia’s bij het kantoor van de sheriff en van dat soort dingen. Maar dat kwam na een tijd goed toen de rechtszittingen stopten en niemand viel ons een paar jaar lastig. Laat me eens kijken wat was je vraag ook alweer Alan?

Alan: Proberen ze dat eigenlijk als een excuus te gebruiken?

Butch: O ja, ja. Mijn zus belde naar het ziekenhuis en de verpleegster las haar de berichtennoties voor of de kaart aan het einde van het bed. Het eerste notitie was dat het huis vuil was en dat er overal facies lagen. Dus ik denk dat we allemaal belazerd zijn. Dat was wat ze bijhielden en dat op een of andere manier Martha’s ziekte daaraan gerelateerd was.

Alan: De gevolgtrekking.

Butch: Oké. Sindsdien, en het duurde een tijdje voordat ze het deden, maar ze ontdekten dat haar ziekte veroorzaakt werd door een steen die de urinebuis afsloot die haar urine-infectie gaf die haar een blaasinfectie gaf--

Alan: Dat haar uitdroogde.

Butch: -- Dat haar een bloedinfectie gaf. Dat was het tweede verhaal en vandaag hebben ze het een beetje herzien toen mijn zus er was. Ze zeiden, “Ja, dat alles is waar, maar er was…..” -- Laat me eens kijken, hoe heet de bacterie die --

Alan: Is het E-coli?

Butch:  Sorry?.

Alan: Is het E-coli waaar ze achteraan zitten?

Butch: E-coli. Er was E-coli in het bloed. Dus ze proberen hun verhaal bij elkaar te houden, denk ik.

Alan: Je hebt shows gedaan over de situatie van de regering, nietwaar?

Butch: Ja, ik was op Crusade Radio, 3 dagen per week life, twee jaar. Er was een show die “Hot Seats for Judges”, werd genoemd en ik interviewde mensen die door het corrupte systeem vernield waren.

Alan: Dus je bent al populair.

Butch:  Sorry?

Alan: Je bent al populair op de juiste plekken, nietwaar?

Butch: O ja, ja. En dan nog een jaar, ik deed dezelfde drie uren taak met een show die een beetje een ander formaat had, een uitgebreidere serie. Het heette, “These Orwellian Times.” Dit keek naar het hele spectrum wat er daar buiten gaande is, en er waren daar mensen die mij niet graag mogen.

Alan: Denk je dat het iets te maken heeft met de manier waarop die jongens naar binnen kwamen, met de geweren en de rest?

Butch: Ja, dat denk ik. Ik denk toen ze me vertelden dat “we alles weten wat we moeten weten--“

Alan: Dan wisten ze het.

Butch: --Inclusief mijn onverkwikkelijke verleden.

Alan: Dat is het. Dat is wat ze ermee bedoelden. Dat is het. Dus komen ze naar buiten om je hier in de val te lokken. Dat denk ik ook. Nu moet je door de gevechten gaan om proberen uit te zoeken hoe ze je vrouw behandelen en de prognose en wat het toekomstige schema over dit alles is.

Butch: Een van de dingen die we behandelden, een van de onderwerpen die we vrij intensief in “The Orwellian Times behandelden, was het staatsbevel tot moord, zoals dat van Terri Schiavo en de moord op oude mensen in de ziekenhuizen, verpleeghuizen en gastenhuizen.

Alan: Nu ben je echt, echt populair.

Butch: Weet je, ze waren aan het wachten om mij te pakken. We hadden mensen in onze show, bijvoorbeeld de Hospice Patient’s Alliance. We hadden hen daar vaak op. Wij brachten mensen aan het praten en deze mensen wilden voornamelijk hulp om iemand die gevangen werd gehouden in een ziekenhuis, verzorgingstehuis of ergens in een gasthuis en daar vast gehouden worden en geen water of wat voedsel gegeven wordt. Soms, die mensen -- ik deed wat ik kon om hen te helpen in mijn show en meestal waren er veel mensen die andere shows deden en naar de mijne luisterde en dan nodigden ze die mensen uit als gast vanuit onze show, dus het was een soort sneeuwbal effect.

Alan: Ze kennen zeker je naam en zij weten zeker dat jij het vuil hebt opgegraven. Er is een hele hoop vuil op te graven en ze houden er niet van gestoord te worden.

Butch: En het andere onderwerp dat ik je moet vertellen, er waren pogingen de show te censureren. Er waren pogingen om de show te kraken en vrij succesvolle pogingen om de show te kraken. Mijn telefoonnummer werd gekraakt, in twee voorvallen was de verbinding van mijn telefoon totaal verbroken. Het meeste ervan leek zich te centreren rond mensen die mijn gasten waren die CPS/DFF ontvoering van kinderen en het staatsverkeer van kinderen ontmaskerden. Sommige kunnen uit die richting komen.

Alan: Je weet toch dat de hele agenda nu is, om ons uiteindelijk in het accepteren van euthanasie als norm, te leiden.

Butch:  Ja.

Alan: En dat, als eenmaal onze functie van het dienen van de staat en het betalen van belasting voorbij is.

Butch: Dat is waar. Dat is precies zoals het is. Dit alles is veel veelomvattender dan ik heb gerealiseerd, of in ieder geval sommige aspecten daarvan. Dit “bel een ambulance en een brandweerwagen krijgen”. Dit het ik nog nooit eerder meegemaakt.

Alan: Ze hebben jaren geleden, de paramedische teams opgezet en ze hebben het ogenschijnlijk veranderd. Ik weet niet waarom het de brandweer is, weet je. Maar weer--

Butch: Ik weet niet wie ze waren. Ik vermeld het gewoon omdat ze beweerden brandweermannen te zijn, maar daar leken ze helemaal niet op. Ik weet niet wat ze waren.

Alan: Heb je ooit brandweermannen gezien die pistolen dragen?

Butch: Precies. En zwart dragen?

Alan: En zwart dragen en laarzen en gevechtslaarzen dragen.

Butch: Ja. Die ene, die kleine militaire rotvent, had zijn gevechtslaarzen glanzend. De andere jongens niet.

Alan: Dit is een team, dat het eerst naar binnen komt omdat je bekend bent in de omgeving ook bij de buren bekend, als iemand die niet zo enthousiast is over het beleid van de overheid.

Butch: Ja. Ik vermoed dat ik een fout heb gemaakt door lokale mensen erbij te betrekken, wiens kinderen gepakt werden. Ik deed dat. Ik deed dat met verscheidene lokale mensen en ja hun telefoons werden afgetapt. De mijne werd afgetapt en deze jongens onderbraken het gesprek.

Alan: Ja, dat heb ik in het verleden gehad.

Butch: Ze vallen je lastig door je af te snijden of geluiden te maken of wat dan ook.

Alan: Dat klopt. Dit gebeurt in het meest vrije land ter wereld, nietwaar?

Butch: “Vrijheid van meningsuiting”. Maar je weet, dat we dat hebben. Ik ben een hele tijd al uit de lucht. Ik was een podcast aan het voorbereiden, maar ik had zoveel dingen te doen. Ik ben wat langzaam op gang te krijgen. Maar als iemand graag wilt kijken, kunnen ze de dingen zien die ik op mijn blog doe. Het is Vetzine. Dat is een samentrekking van “Veteran’s Magazine”. Vetzine.blogspot.com. VETZINE@BLOGSPOT.COM.

Alan: Heb je deze informatie over dit recente voorval op je blog gezet?

Butch:  Nee, dat heb ik niet. Ik ben te druk geweest de locale branden te blussen – het brandweer departement. Maar ik zal er iets op zetten.

Alan: Wat er nu is, je weet het waarschijnlijk, dat de volgende stap van hen is om de afdeling voor maatschappelijk werk daar in te zetten, die naar jouw huis komen en jou proberen te vervreemden van het idee dat zij nu het eigendom van hen is.

Butch: Ik denk dat je daar gelijk in hebt. Ik geloof dat er op zo’n soort manier naar verwezen is. Ik heb een boodschap op mijn telefoon, van een maatschappelijk werker waarin zij zegt dat ik haar moet bellen.

Alan: Dat is om je te polsen, om te zien wat jij voelt voor hun idee.

Butch: Ik vermelde, dat sommige dingen me inhalen. Een daarvan is, ja, ik heb over al die inlichtingencentrales gehoord, spionnencentrales en al dat spul, maar ik wist niet dat het zo veelomvattend was. Ze hoeven niet eens je naam te vragen.

Alan: Het is al een tijd zo, lang voor 9/11. Als ze bellen, zelfs de politie heeft nu al jouw gegevens daar; en dat hebben ze de laatste 15, 20 jaar. Maar dat wat hier zo interessant was, is dat jíj hen niet belde. Het was een buurman die hen belde.

Butch: Dat klopt.

Alan: Kijk, ze kenden je gegevens al, wat mij zegt dat er zeker een soort communicatie tussen de buren en hen over jou was.

Butch: Je hebt groot gelijk. Herinner je je het goede oude TIPS Programma ( Turn in Parents & Siblings)?

Alan: Dat klopt.

Butch: En iedereen is een spion van ieder ander.

Alan: Dat is de nieuwe Sovjet.

Butch: Ja, je pizzaman geeft je aan.

Alan: Dat klopt. Dat is de nieuwe Sovjet--

Butch: Ik denk het heel levend is. Ze gooien de tegenstander onder dat label, maar ik denk dat het omdraait.

Alan: Ja. Het is helemaal op het lokale niveau. Je hebt mensen die bijna 24 uur per dag televisie kijken en ze slorpen al deze drama’s op die uitgekomen zijn met spionnen, agenten en detectives en overal terrorisme, iedereen in de gaten houden en ze doen na wat ze zien.

Butch: Ik weet dat je hierover gelijk hebt omdat alles me overrompelde. Dit, “o ja, je belde de ambulance en je krijgt de brandweer”.

Alan: Wat me bezorgt is, nu is het niet veilig iemand te bellen, omdat als je huis misschien in brand vliegt, of je hebt een ambulance nodig, laat het vooral in vlammen opgaan en maak dat je gewoon naar buiten komt omdat je op die manier misschien in leven blijft. De manier waarop dit net met je gebeurde, weet je niet of je blijft leven of niet, als zij met geweren binnen komen .

Butch: Mijn zus vertelde me dat dit een paar jaar bezig is. Ze zei, ”O ja, dat is de manier waarop het nu gedaan wordt. Ze doen dat op die manier.”

Alan: Oh, echt waar?

Butch: Ik zei, “Waar heb je het over?” Ze was twee jaar geleden weggegaan om bij onze andere zus te wonen, die aan kanker stierf, in St. Louis. Ze zei, “je moest eens zien hoe”—zij was nog steeds vreselijk bang. “je moest eens zien wat er in St. Louis aan de gang is, als je denkt dat dít slecht is,” en dat was natuurlijk een paar jaar geleden.

Alan:  Fahrenheit—

Butch: 451.

Alan: Klopt. Zelfs in de oude film maakten ze, hun werk was branden aan te steken en verboden boeken te verbranden.

Butch:  Dat klopt.

Alan:  Alle boeken waren verboden.

Butch: In plaats van water in de brandslag hadden ze kerosine.

Alan: En de kapitein en degene aan de top hadden allemaal pistolen.

Butch:  Echt waar?

Alan:  Ja. Ze hadden pistolen bij zich.

Butch: Het is eeuwen geleden dat ik dat gelezen heb en ik heb de dingen over de top brandweermannen die pistolen hebben, vergeten. maar ja, ik denk dat ik “Fahrenheit 451”  moet herlezen om soort van tot snelheid te komen. Ik heb het gelezen, oh, ik weet niet, in de jaren vijftig en het was Robert Henlein.

Alan: Ze wisten toen wat er zou komen.

Butch: Ik heb daar een klein interessant verhaal over, als je er tijd voor hebt.

Alan: Ja.

Butch: Een van mijn dochters gedroeg zich vreemd, zei haar moeder. Ze zei, “Je moet eens naar Carlyle kijken. Er is iets met haar aan de hand.” ik zei, “Waar heb je het over? Wat is er aan de hand?” Ze zei, “ze heeft haar neus de hele tijd in een boek. Ze leest boeken, dwangmatig.” Ik zei, “dat is een goed idee, vind je niet?” Ze zei, “Nee ze doet het te veel. Ze wil niets anders doen alleen maar boeken lezen en ik denk dat jij misschien beter met haar kan praten.” Dus praatte ik met haar over boeken en zo meer en ik vertelde haar dat ik geïnteresseerd was in haar plotselinge belangstelling voor boeken. Ze zei. “oh, een van de boeken die ik gevonden heb, heet Fahrenheit 451, over hen die langs komen om boeken te verbranden en ik ga ze allemaal lezen voordat ze hier zijn.” Ik bedoel ze was ongeveer negen of zoiets.

Alan: De enige boeken die voor een tijdje goedgekeurd worden zullen, “It takes a Village to Raise a Child,” en allemaal van dit (soort) boeken zijn. De rest van de boeken zullen verboden worden. Dat komt er allemaal aan, maar het probleem is, het publiek om je heen, weet het niet. Ze nemen gewoon aan wat ze op televisie zien en worden wat ze op televisie zien dus is het nu zelfs niet meer veilig om buren te hebben.

Butch: Ik ben tot die conclusie gekomen.

Alan: Het is niet veilig. Het zijn de mensen die jouw alledaagse zaakjes bekijken en een praatje met je maken. Als je merkt wat er nu precies in het systeem gebeurt, onthoud, zij merken het niet. Zij denken dat het allemaal op een natuurlijke wijze evolueert. Dan zullen ze jou als vreemd ervaren, eigenaardig en een mogelijke terrorist – een denkmisdadiger.

Butch: Ik denk dat je gelijk hebt Alan.

Alan: Ja. Dan natuurlijk, wees nu voorzichtig met het bellen voor hulp naar noodafdelingen, omdat om hulp bellen gevaarlijk kan zijn voor je gezondheid. Alle waarnemeningen zijn veranderd. De functies van al deze bureaus zijn nu gecombineerd. Dat bedoelen ze met "Multi-Jurisdictional Task Forces." Het was een samensmelting van alle geüniformeerde werknemers naar een gecombineerd onderdeel en dat is wat we zien, we hebben militaire jongens.

Butch: Daarom staart er brandweerafdeling op de rug van het shirt, maar ze zijn in het zwart gekleed en ze blussen geen branden.

Alan: Ja en ze hebben pistolen. Ik heb nog nooit een brand met een pistool zien bestrijden. Dit zijn gecombineerde onderdelen. Het is interessant dat vlak na 9/11, een deel van de toespraak die Rumsfeld aan de mensen gaf was, dat hij iedereen wilde zien (ik geloof dat Bush het ook deed),
 “Iedereen met een uniform, sta op en doe je uniform aan”. Ik dacht, dat is iets eigenaardigs. Hij bedoelde postbodes, iedereen, omdat dit deel van een oude, oude agenda was om al deze krachten samen te brengen in een nieuwe Sovjet.

Butch: Ja. Er is een ander fenomeen daaraan gerelateerd dat gaande is, en het is een soort gemeenschapsbasis. We hebben die – ik noem ze “je Sovjet buurt”. Deze mensen willen je van werk voorzien en je helpen een huis te vinden. Een huis kopen of huren. Of je amuseren en je voorzien met je amusement. Je voorzien, van medische zorg en van dat alles, in je eigen kleine gemeenschap. We zien dat hier.

Alan: Het wordt “communitarianism” (onvertaald) genoemd. 

Butch:  Ja.

Alan: Papa Bush is degene die dat als eerste heeft gebakken, waar het allemaal toe leidt is --

Butch: Het acroniem is OCAC. Ik weet niet wat het betekent. Dat is een parapluorganisatie voor deze dingen. Ze hebben vuilnisacties om je te helpen en dan hebben ze klein amusement bij het schoolgebouw en dat soort dingen. Het is een kleine Sovjet.

Alan: Uiteindelijk, als je niet aan deze kleine gemeenschapsagenda’s deelneemt die ze daarbuiten hebben, vragen ze zich af waarom niet. Ze willen weten waarom je niet daar bent.

Butch: Dus ik kan hebben gezondigd en ben daar precies in tekort gekomen.

Alan: In de (ongeveer) laatste acht jaar, hadden ze op ieder lokaal televisiestation werkelijk over het hele westen, al deze kleine dingen op het plaatselijke nieuws en de televisie. Het zijn allemaal kleine gemeenschapsgebeurtenissen, gemeenschapsgebeurtenissen, gemeenschaps- gebeurtenissen. Dat is allemaal een lange tijd geleden gepland in de richting van de habitat omgeving, gemeenschapsevenementen, goede staatsburgers, iedereen die zich met iedereen vermengd en ieders verhaal is bij iedereen bekend. Daar gaat het allemaal om. Ik dacht aan de bejaardentehuizen die ze hier hadden, waar ze je in stoppen, je domino laten spelen en van dat spul, of bingo. ik bedoel, “tjonge wat een opwinding”. Dan spelen ze natuurlijk de muziek van Barry Manilow om je te laten zien dat je echt in de hel bent.

Butch: [Lacht] Je hebt het perfect beschreven. Ik moet je vertellen ton ik Martha ontmoette, weet je, wat was het nou, 24 jaar geleden of iets dergelijks – ’83, ik weet het niet. Zij was de maatschappelijk directeur van een verzorgingstehuis. Ze is daar 20 jaar geweest en ze ging een jaar door met daar te werken nadat ze met mij trouwde. Dus ik werd ingelijfd om naar het verzorgingstehuis te gaan, ’s avonds na het werk en helpen met het in orde brengen van vlaggetjes, spullen voor partijtjes ordenen en dat soort dingen. Dus kreeg ik  een goede kijk op de verzorgingshuizen. Je hebt gelijk, domino is verplicht.

Alan: Oh, het is afschuwelijk. Het is afschuwelijk.

Butch: Martha was een beetje anders en dus kan ze misschien een paar eigen vijanden hebben, minder dan ik. Ze stak het dek in het kaartenspel, gewoon om het spel levendiger te maken. Je weet wel een pak kaarten uitdelen met alleen maar koningen, wat ik ook zei. Ze hield ook kleine loterijen en als er een dametje was wiens familie haar verwaarloosde, waarom, raad eens wie de gratis kapper en makeover kreeg? Martha speelt vaak vals.

Alan: Dat is hun idee van de verbeterde methode om te gaan met de ouderen, het is om hen gewoon uit de weg te krijgen. Hun pensioenen afnemen. Het geld recyclen.

Butch:  Oh ja.

Alan: En natuurlijk, doelmatig zijn ze geclassificeerd als ‘nutteloze eters’. Ze produceren niet; ze consumeren alleen maar.

Butch:  Dat is waar.

Alan: Iedereen die denkt dat het niet relevant is, moet de “Sustainable Development” van de ‘Agenda 21’ van de Verenigde Naties opzoeken. Dat staat er allemaal in. Ze willen de ‘nutteloze eters’ niet en het is geen nieuw idee. Bertrand Russell sprak er in de jaren veertig en vijftig over. Dus dit is ook wat er allemaal aankomt. We worden naar de nieuwe samenleving gemanaged door super, machtige regeringsinstellingen die allemaal met elkaar netwerken en jij hebt het net weer ervaren.

Butch: Deze dagen vertonen ze een gedegen front naar het publiek. Het is veel steviger dan ik zelfs gedacht heb – en ik dacht dat ik paranoïde was.

Alan: Het is niet alleen dat. Het is het geleidelijke, de manier waarop het geïntroduceerd was. Mensen vergeten zo snel, het heeft slechts een generatie nodig, of zelfs minder dan een, om gezondheids diensten, rechtswinkels, politiediensten te introduceren. Nu is de politie het ‘bureau voor handhaving’. De gezondheidsdiensten heten ‘autoriteiten’, zie je. Ze hebben hun voet tussen de deur en zij worden de meesters.

Butch: Waar wed je om, heeft de maatschappelijk werkster een Derringer in haar handtas?

Alan: Ze zal er iets in hebben. Ze zal er iets in hebben. Dat zal ze. Het is – ze hebben duizenden manieren om je te pakken, en als ze iets niet kunnen vinden dan verzinnen ze iets om hun zin te krijgen, wat vaak gebeurd. Maar alles, los van dat, is ook geld, omdat iedere persoon die ze binnen krijgen, is weer een pensioen in hun zak, zie je. Het is gewoon een eenvoudige methode om hun geld te krijgen. Het is zaken. Het zijn enorme zaken. Ik moet nog steeds een eerlijke enorme business, zien werken. Eerlijk, het gebeurt niet, het gebeurt niet, niet in het systeem. Dus dat is je ervaring uit de eerste hand, tot nu toe, en nu moet je wachten, kijken wat de volgende zet is.

Butch: Ik probeer je op de hoogte te houden Alan, als dingen hier verder ontwikkelen.               

Alan: Hoeveel jaar zorg je nu voor je vrouw?

Butch:  Sorry?

Alan: Hoeveel jaar is je vrouw bedlegerig?

Butch:  Elf.

Alan: Elf jaar. En je hebt geen hulp gehad?

Butch: Ik had dan weer wel en dan weer geen hulp. Ik ondervond in het begin, als je probeert hulp te krijgen, je benadeeld  wordt.

Alan:  Oké.

Butch: Mijn eerste ervaring was toen we haar vanuit het ziekenhuis naar huis brachten. Natuurlijk had ik hulp nodig en het ziekenhuis gaf me een doorverwijzing, Ik belde deze gezondheidshuizen op en ze stuurden therapeuten en verpleegsters en zo, om het huis te doen. De eerste die kwam was een lichaamstherapeute en zij klopte niet aan. Ze deed gewoon de deur open en kwam naar binnen. Ze kreeg Martha daar in de gaten, waar ze op de bank leunde. Ze rende ernaar toen en greep de linkerarm van Martha en rukte die de lucht in. Martha schreeuwde en ik joeg haar het huis uit. Blijkbaar was ze Chinese. Oké. Drie dagen gingen voorbij en de spraaktherapeut was ingedeeld voor 10 uur in de ochtend. Hij kwam niet. In ieder geval kwam dat goed uit omdat Martha nog steeds veel last van dit had en ze had de hele dag overgegeven. Toen tegen 4 uur het overgeven ophield kon Martha wat slaap krijgen. Rond, ik weet niet ongeveer 5.30, werd er op de deur geklopt. Ik opende de deur en daar stond een kleine man. Ik schatte dat hij een Pakistaan was en hij zei, “ ik speek perapist. Ik speek perapist”. Ja, oké ik vertelde hem, “je bent een dag te laat en een dolllar short (onvertaald) en hij zei, “ik speek perapist”. Wel, ik stuurde hen weg.

Even kijken, wat gebeurde er met die andere? Ik kan het me niet precies herinneren. We hadden een heel goede verpleegster die het niet eens was met alles wat er gaande was, en ze kwam ermee naar voren. We spraken erover en ze zei, “Je bezigheidstherapeut is er en hij ‘zegt’ dat hij uit Jamaica komt, maar hij maakt mensen doodsbang. Wil je dat ik hem naar je toestuur?” Ik zei, “nee, we willen niemand die mensen doodsbang maakt en niet weten waar ze vandaan komen.” Dus later bleek dat al deze mensen in een programma van NAFTA zaten.

Alan:  NAFTA, ja.

Butch:  En ze konden hen Mexicaanse lonen geven.

Alan:  Oké, daar heb ik over gelezen..

Butch: Ja, en ze waren hier en deden hun werk en de instelling die hen hier had ……….

Alan: En hen voor een appel en een ei laten werken.

Butch: En hen niets betalen.

Alan:  Ja, dat klopt..

Butch: Ze gaven hen een handvol rijst en bonen en dat soort dingen. Dus, een tijdje later, was er een enorme staking en protest van verplegers daarover, in Washington. Bijna iedere verpleegster verliet haat ziekenhuis en marcheerde naar Washington. Je hoorde daar niets over. De enige plek waar ik wat hoorde was in de Kansas City Star. Daar hoorde ik het alleen omdat het hoofdkwartier van de enorme verpleegstersorganisatie was, en als ze het niet gedrukt hadden, konden die jongens van de krant het zonder verpleegstershulp doen. Maar het was niet op TV. Nergens was het op de TV. Duizenden en duizenden (40.000 of iets dergelijks) protesteerden. Ze liepen helemaal naar Pennsylvania Avenue en het leidde allemaal tot niets.

Alan:  Echt waar?

Butch: Ja. Ze deden dat omdat deze buitenlandse importen, via NAFTA, de patiënten vermoorden.

Alan: Er is eigenlijk geen training. Mensen realiseren zich niet dat de hele medische industrie een van de grootste business is. Het is eerst en voor alles in de wereld, business. Het is allemaal propaganda door middel van drama’s en series op de televisie, die de mensen een compleet andere indruk geven.

Butch:  Ja, net zoals de advocaten.

Alan:  Ja.

Butch: Als je naar Matlock keek, kreeg je een grote verrassing.

Alan: Precies. Kijk, het zijn zaken. Het is big, big bussiness. Daar is geen altruïsme. Dat is er helemaal niet. Dat is er alleen in onze geest, van alle fictie die ze ons laten zien, omdat alle fictie propaganda is, in welke vorm dan ook. Het publiek realiseert niet – ze denken dat ze er allemaal zijn om te helpen, helpen, helpen omdat ze willen helpen. Wel, het zijn zakken met loon die de grote jongens naar huis brengen, voor al dit helpen. Als je verzekering eenmaal afloopt, gooien ze je naar het Leger des Heils of iets dergelijks.

Butch:  Ja.

Alan:  Hier heb je, je verzorgingsstaat.

Butch: Ik hoorde op een dag een verhaal over een ziekenhuis. Ik gekoof dat het in Californie was, maar ik ben niet zeker. Een oud dakloos dametje was ziek en ging naar het ziekenhuis en ze stuurde haar op blote voeten weg. Wat ze deden was, ze stopte haar in een taxi en zeiden, “Breng haar naar skid row (onvertaald) en gooi haar eruit.” Dit was het ziekenhuis.

Alan: Ik hoorde een paar tapes van dokters die opgenomen waren. Er was in Engeland een show, een show van de BBC, en ze gaven je verschillende tapes (gesprekken) tussen dokters in een groot ziekenhuis, ik geloof dat het in New York was en van het Leger des Heils (of een van de ziekenhuizen die door liefdadigheid wordt geleid). Ze waren patiënten aan het doornemen die geen verzekeringsgeld meer hadden, Natuurlijk zei de jongen in het liefdadigheidsziekenhuis, “ we zijn gewoon overbelast en hebben geen personeel. We kunnen deze patiënten niet aannemen”. Hij zei, “ je moet ze een beetje langer houden totdat we een paar bedden krijgen.” En de jongen van het betaalde ziekenhuis zei, “nee, we zetten ze gewoon op straat’. Dit waren mensen die aan het sterven waren. Er was geen altruïsme. Er was geen berouw. Het was gewoon een business – pure zaken. Het is weerzinwekkend.

Butch:  Ik weet het.

Alan:  We zijn naar de maan gegaan, nietwaar?

Butch:  Sorry?

Alan:  Ze zeiden dat we op de maan zijn geweest.

Butch:  Oh, ja, ja.

Alan: We zijn zo geciviliseerd. We zijn zo ontwikkeld, en hier zijn en ze gooien ze je op straat om te sterven als je verzekering afloopt. Wat een civilisatie.

Butch: Ja. We zijn in eerdere stadia, daar ook doorheen gegaan. Martha had het Blue Cross Blue Shield, dat zogenaamd echt goed was maar het duurde niet lang of het Blue Cross Blue Shield werd uit gekleed, dat kan ik je zeggen en zo gauw dat gedaan wordt, lig je eruit.

Alan: Ze kluiven je verzekering af en dat is het. Ze graven het uit. Dat is hun geciviliseerd systeem waarover wij geleerd hebben dat het zo mooi en prachtig is.

Butch: En dan natuurlijk, als je Blue Cross/Blue Shield die je -- samen met je werkgever god weet hoeveel betaald hebt misschien, als je geluk hebt dat hij op iets stoot – als dat uitgekleed is, nou, succes met het vinden van medische zorg.

Alan:  Ja.

Butch: Omdat je het niet krijgt als zij het kunnen voorkomen.

Alan: Het is winst, winst, winst helemaal naar de bank toe. Ik vraag me af wat de volgende stap met jou zal zijn. Ik denk dat de maatschappelijk werker je uit gaat horen over wat er gebeurt als ze Martha willen houden of een plek in een bejaardenhuis voor haar vinden, omdat ze dat nu gaan proberen.  Ze zullen je vertellen dat je niet voor Martka kan zorgen. Daarover zullen ze je waarschijnlijk uithoren.

Butch: Ja, en dan zullen ze waarschijnlijk voor mij een plek gaan zoeken.

Alan: Daar denk ik aan omdat, een persoon met een beetje herinnering, die lang genoeg heeft geleefd, kan een gevaarlijke persoon zijn als ze hun kennis, over wat ze in hun eigen leven gezien hebben, doorgeven

Butch: Ja, ik houd je daarvan op de hoogte, Alan. Ik zal je vertellen dat een van de dingen die we gaan doen is, we vragen vrienden het ziekenhuis te bellen en gewoon te melden en zeggen, “hoe gaat het met mijn oude vriendin Martha?” Het idee is hen te laten weten dat ze veel vrienden heeft omdat mijn mening hierover is, over de gevallen die ik in het verleden gezien heb, ze springen echt op de geïsoleerde persoon.

Alan:  Ja.

Butch: Als je niet alleen bent, proberen ze je te isoleren.

Alan: Een makkelijke prooi. Een makkelijke prooi, snap je? Ze willen niet dat je opstaat.

Butch: Dus, als je luisteraars graag willen, ik geef je het telefoonnummer van het ziekenhuis en je kunt hen misschien opbellen en naar Martha vragen, een keer per week of iets dergelijks. Ik wil hen niet overspoelen met telefoontjes maar hen laten weten dat er een hoop bellers zijn. Zou je dat willen doen?

Alan: Ja, doe dat. Wat is het adres?

Butch: Oké, Martha ligt in het St. Johns Hospital in Springfield, Missouri, en het hoofdnummer is 417-820-2000. Welnu, als je daar bent, vraag naar Martha Chancellor. Dat is C-H-A-N-C-E-L-L-O-R.  Ik moet je de locatie geven want een van die dingen is dat het een enorm complex is, het ziekenhuis. Ik geloof dat ik het hier heb, als ik het onder de klapper vandaan krijg. Je kunt hen zeggen dat Martha op Cardiac ICU 4^E, bed 25 ligt. Ze laten je niet met haar praten. Ze laten mij niet eens met haar praten, maar je kunt altijd vragen of je met haar kunt spreken. Maar je kunt met de hoofdzuster spreken en haar vragen hoe het met Martha is. Ik denk, dat als we hen kunnen laten weten dat Martha niet geïsoleerd is, dan denken ze misschien een tijdje na voordat ze haar laten gaan.

Alan: Ja. We houden de mensen hiervan op de hoogte en kijken wat er uitkomt.

Butch: Oké. Ik houd je op de hoogte Alan.

Alan:  Zeker. 

 [Einde van het telefoongesprek]

Alan: Dus hier blijft het voorlopig wachten.

Ik geloof niet dat mensen werkelijk weten hoe de ouderen zich voelen als de autoriteiten komen. De autoriteiten zijn altijd voor de hele jonge mensen gekomen, gemakkelijke prooien en de ouderen – en omdat je ouder bent betekent dat nog niet dat je dom of seniel bent. Dat is een veelvoorkomend verkeerd begrip, dat weer verbreid is door de massamedia om te ontmenselijken omdat je altijd je doel ontmenselijkt en het publiek zover krijgt, dat ze je geloven.

De ouderen zijn zich er goed van bewust dat ze doelen zijn en dat wanneer een of de andere van een paar, een ziekenhuis ingaat, worden ze niet alleen maar behandeld, ze staan nu onder een systeem, een vorm van autoriteit dat als een dienst begon, die nu hun levens kunnen dicteren. Ze kunnen ook beslissen waar ze een persoon vanuit het ziekenhuis in een bejaardentehuis gaan plaatsen, voor hun eigen bestwil natuurlijk begrijp je, volgens hén. We weten allemaal, wanneer ze een maal in deze lange termijn faciliteiten gaan deze, ‘verdwijnhuizen’ zoals ik ze noem, gaan ze heel snel bergafwaarts.

Ms. Effie, die ik ook heb gesproken, in feite heel vaak, beschadigde zichzelf een paar maanden geleden met een pan kokend water. Zij had geluk dat ze een neef heeft, die voor haar zorgt en haar iedere dag naar de kliniek bracht, om het verband te verwisselen. Anders, zoals Effie zich heel god bewust is, kent ze de routine. Ze weet hoe ze je erin moeten krijgen. Ze weten hoe ze je moeten classificeren. Voordat je het weet, zit je in een bejaardentehuis, een verdwijnhuis, in de vergetelheid vol medicijnen terwijl je laatste dagen of weken voorbij gaan.

Dit is een droevige staat waar de autoriteiten je niet meer voor jezelf laten zorgen. Dat is, waar ultieme autoriteit altijd naartoe werkt. Het is ook een droevig feit, er komen meer jongere mensen vandaag, die als ze eenmaal in de 40 of 50 zijn, beginnen met het plannen van zorg en verpleging in bejaardentehuizen. Ze plannen dit van te voren alsof het normaal is. Veel succes als dat is wat ze echt willen.

Ik denk persoonlijk dat de oude manier veel beter was, waar je eigen mensen voor hun eigen mensen zorgden. Het is niet alleen iemand die een persoon van een koppel wegneemt – een van de partners wegneemt. Het is het hele recht van het paar om samen te zijn, waar hier geweld aan wordt gedaan. Dat is er een deel van. Emoties tellen niet. Rechten tellen. Onze menselijkheid telt niet, nee de rechten van het systeem, en het is inhaligheid en het is een agenda en het zijn dollartekens als ze de pensioenen van de mensen wegpakken en levens vernietigen. Slachtoffers van drugs in vergetelheid, totdat ze rustig in een hoekje wegkwijnen, totdat ze uiteindelijk sterven. Dit is onmenselijk.

Zoals ik gezegd heb, ik krijg veel van dit soort telefoontjes, soms dagelijks, soms wekelijks; maar ik zit hier niet zomaar verhalen te verzinnen. De gesprekken zijn altijd spontaan omdat ik geen tijd heb iets te plannen.

Van Hamish en mijzelf, welterusten en moge je god of je goden en laten we hopen wat menselijkheid en menselijke gevoellens, met je zijn.

Vertaling, juni 2007, M. Eken

"You and Me" By Charles Aznavour You and me, Two hearts that melt and flow into infinity We leave the world we know to voyage breathlessly Our bed the sea, and in its waves are you and me. You and me, free of wrong and right Of old time taboos and lies, and in our endless night, Come dreams and whispered sighs caressively to you and me. For these are the hopes that we must all endure Love has filled our emptiness and waiting The unprotected children that we were before Turned into you and me, we wanted love once more. Carry me beyond all doubt and fears On passion’s fantasy to God created spheres Desires destiny made heavenly for you and me. When I had no faith, you taught me how to care, Giving me a second chance at living Most words are only words, but yours become my prayer, My body and my soul, you echo everywhere. Pleasure me, until the early morning light Make love to me, I hear you every dawn So all my days can be drawn in a sea of you and me.

"Jij en Ik" Door Charles Aznavour Jij en ik Twee harten die smelten en naar de eeuwigheid vloeien We verlaten de wereld die we kennen om ademloos te reizen  Ons bed is de zee en het golft rond jou en mij Jij en ik, vrij van slecht en goed Van oude taboes en leugens En in onze eindeloze nacht, Komen dromen en fluisterende tekens voorzichtig naar jou en mij. Want dit is de hoop die we allemaal moeten verdragen Liefde heeft onze leegte en wachten gevuld De onbeschermde kinderen die we van te voren waren Zijn jij en ik geworden, we wilden nog éen keer de liefde Draag me achter alle twijfel en angst Op de fantasie van de passie naar door god gemaakte sferen Wenst een door de hemel gemaakt lot voor jou en mij Als ik geen vertrouwen had leerde je me hoe te zorgen Gaf me een tweede kans om voor te leven  De meeste woorden zijn alleen maar woorden maar die van jou worden mijn gebed   Mijn lichaam en mijn ziel jij weerkaatst overal Geef me plezier tot aan het ochtendlicht Vrij met me, ik hoor je bij iedere dageraad Dus kunnen al mijn dagen in een zee van jou en mij ten einde lopen.